ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιωθω οτι η ζωη μου δεν εχει τοσο νοημα πια, ιδιαιτερα η κοινωνικη ζωη. τα ειχα φτιαξει με πολλους μεχρι τωρα, εκανα σεξ στα 13 μου πρωτη φορα και τωρα που ειμαι 20 νιωθω οτι την εζησα τη ζωη μου. ετσι με πιανει μια μιζερια. μου αρεσαν παντα οι πολυ μεγαλυτεροι μου (πανω απο 10 χρονια). θελω να γινω μια φυσιολογικη 20χρονη κοπελα. εχω πολλες φιλες που δεν εχουν καν φιλησει καποιον ποτε τους και ενω ειμαστε συνομιληκες εγω νιωθω γρια παρολο που βλεπω οτι ο κοσμος τωρα ξεκιναει. θα ηθελα να με ελκυουν περισσοτερο παιδια της ηλικιας μου, ομως μετα απο εμπειριες με μεγαλυτερους μου φαινονται πολυ μικροι και απειροι. τους βλεπω απλα σαν γλυκα παιδακια. ειναι ενας συνομιλικος που μου ψιλοαρεσει (με ενδιασμους και αυτο) και οταν του μιλαω η ψυχολογια μου ταραζεται και μου πεφτουν πραγματα, κανω λαθη κτλ. οταν μιλαγαμε σημερα ενιωθα οτι μονο το σωμα μου ηταν εκει και το μυαλο μου ηταν πολυ μπερδεμενο. δεν ηξερα τι να πω, εχω πραγματα να πω αλλα τα ξεχναω οταν ερχεται η ωρα για συζητηση.νιωθω οτι εχω ζησει καποια πραγματα περαν των φυσιολογικων συναναστροφων (σχεσεις εκμεταλευσης, κακες παρεες, εξαρτησεις) και οτι δυσοκλευομαι να μαθω τον τροπο επικοινωνιας με αγορια της ηλικιας μου. η μονη μου παρηγορια ειναι η αυστηρη τελεση των καθημερινων μου ευθυνων ωστε να νιωθω οτι ολα κυλανε ομαλα. με τον εαυτο μου τα πηγαινω καλα και μου αρεσει να καθομαι και να κανω βολτες μονη μου. ομως οταν ερχεται η ωρα των συναναστροφων καπου το χανω :/ΥΣ: προς τους νεους και τις νεες: μην το παιζετε τοσο γιολο οσο εγω , να σκεφτεστε και το μελλον. γτ μετα χανουν το νοημα τους τα πραγματα. οταν συσσορευονται πολλες εμπειριες γινονται απλα αριθμοι. λιγα, καλα και παντοτινα ειναι το μυστικο.