ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ηθελα να μοιραστω μαζί σας το θεμα μου. Είμαι 27 ετών, ομορφη κοπελα οπως μου λενε, εχω σπουδασει κι εχω μια καλη δουλειά. Το προβλημα μου ειναι οτι πολυ συχνά δε μπορω να κοντρολαρω τα συναισθήματα μου, ζω ολα τα συναισθηματα στο έπακρο με αποτελεσμα αυτο να με διαλύει ψυχολογικα.Κυριοτερα ομως, το εντοπιζω αυτο στον ερωτικο τομέα. Ειχα μια πολύχρονη σχεση η οποια εληξε πριν 3 χρόνια και δυσκολευομαι ακομα να την ξεπερασω εντελώς. Στην προσπαθεια μου αυτη, προσφατα γνώρισα ένα παιδι και συνδέθηκα ερωτικά μαζι του. Τα προβληματα ομως πολλά. Αυτος απο αλλη πόλη, μπερδεμένος συναισθηματικά λογω πρωην σχέσης. Καναμε μια προσπάθεια, υπηρχε το ενδεχομενο μετακομισης του στην πολη μου, ομως τελικα δεν εξελιχθηκαν τα πραγματα οπως ηθελα και ήλπιζα.Το θεμα μου ειναι οτι στεναχωρηθηκα παααρα πολύ και ακομη στεναχωριεμαι εδω κι ενα μήνα, πραγμα αδικαιολογητο αν σκεφτεί κανεις πως τον ηξερα μοναχα 2 μήνες κι αυτους απο αποσταση. Δε μπορω να ξεπερασω ουτε αυτη την ερωτικη απογοήτευση, πεθαινω απο τον πονο οταν τον σκέφτομαι λες και το ειχα δεσει στο μυαλο μου οτι θα καναμε σχεση.Και με τον προηγουμενο και με τον νέο, η στεναχώρια μου ειναι παντοτε αφόρητη, νιωθω τα συναισθήματα να με κατακλύζουν, με πνιγουν τα κλάματα κι αυτος ο πόνος που νιωθω πραγματικα δεν παλεύεται. Σκέφτομαι πώς θα συνεχισω τη ζωη μου και ψαχνω να βρω δυναμεις να σταθω ορθια. Το καταφερνω οριακά ομως και με πολλη παλη συναισθηματική. Γιατι το κανω αυτο στον εαυτο μου? Γιατι δενομαι τοσο ευκολα και κανω ονειρα κ ελπιζω? Γιατι τετοια εξαρση συναισθημάτων? Δεν ειναι φυσιολογικο μαλλον αυτο.