ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορω να μεινω με ατομα σε παρεες, δεν κολλαω, πιεζομαι να μιλαω και για να ειμαστε ειλικρινεις καταληγω απλα να λεω βλακειες και να με θεωρουν ψιλοηλιθια, πραγμα το οποιο δεν ειμαι. Δεν μπορω να συμβαδισω μαζι τους. Παλι νεα παρεα, παλι στην απ'εξω. Ειτε ειμαι μαζι τους ειτε οχι ειναι ακριβως το ιδιο. Μιλανε και κανονιζουν πχ να πανε μαζι σχολη και εγω που το ειχα προτινει χιλιες φορες και στην κοπελα που υποτιθεται ειμαστε "φιλες" δεν θελησε ποτε σε αντιθεση με τα καινουρια ατομα που γνωρισαμε τωρα κανονισε μαζι τους αμεσως. Θα δουν ο ενας τον αλλον και θα κατσουν μαζι εμενα θα μου πουν καλημερα και θα φυγουν. Στο κατω κατω δεν θελω να τρεχω απο πισω τους και να ειμαι σαν σκυλακι. Σημερα εφυγα απο την παρεα και πηγα και εκατσα μονη μου καπου ησυχα στη σχολη. Η αληθεια ειναι πως τοσες μερες που τρεχω γυρω γυρω μαζι τους ημουν συνεχεια με πονοκεφαλο και ειλικρινα βαριομουν. Μονη μου νιωθω καλυτερα αλλα ταυτοχρονα θελω να κλαψω που ειμαι μονιμως στην απ'εξω. Δεν μπορω να καταλαβω αν ειμαι μοναχικος ανθρωπος ή στριμμενη που καταληγει μονη της καθε φορα. Το μονο που ξερω ειναι πως χθες εκλαιγα επειδη το ειδα ξεκαθαρα πως δεν υπαρχει διαφορα αν ειμαι εκει ή οχι και ταυτοχρονα απολαμβανω να καθομαι μονη μου καπου χωρις κοσμο. Ειμαι οτι να'ναι μαλλον, ας κλαψω και γι'αυτο λοιπον.