22.10.2017 | 23:16
Νιώθω πολύ παιδί.
Και θέλω το αγόρι μου που είναι ο μόνος που όχι μόνο αποδέχεται αλλά και ''συμπαθεί'' την παιδικη πλευρα μου ενω ταυτόχρονα με σεβεται και με αντιμετωπίζει ως ιση. Νιώθω πολυ ασφαλής μαζί του, γιατι είναι πανεξυπνος ,δυναμικός και εγκρατης και επομένως είναι αδυνατον να τον χειριστω ή να του κρυψω το οτιδηποτε και εκτός αυτου μου φερεται παντα πολυ όμορφα. Aισθάνομαι από όλες τις κατευθυνσεις την πίεση του να είμαι ''δυναμικη, υπεύθυνη, ανεξάρτητη και σοβαρή ενήλικας'' και πελαγωνω.Τόσο τρέξιμο σε δουλειές ,τόσο διαβασμα, αγχη, προσδοκιες οι δικες μου και των άλλων που αν και απολαμβάνω το πως μεγαλώνω νιωθω να πνιγομαι που και που. Για αυτον είμαι αρκετη όπως ακριβώς είμαι. Δεν περιμένει τίποτα από εμένα. Μπορω να είμαι όσο χαρουμενη, στεναχωρημενη, παραλογη, ανωριμη, τρελη και ότι άλλο θέλω. Τον αγαπαω και μου λείπει πολύ που είναι μακριά. Παρεμπιπτοντως είμαστε στην ίδια ηλικία...
0