Αν μη τι άλλο, ξέρεις να γράφεις. Ο Μαρκέζ είχε παρομοιάσει τον έρωτα με τα συμπτώματα της χολέρας. Η ίδια η λέξη, το ρήμα ερώ, έχει διττή έννοια: είμαι ερωτευμένος / ξερνάω. Εγώ πάλι θυμάμαι το Δεκέμβρη του '13 και κάπου ανάμεσα στο χάος, τα δάκρυα, τα βουβά ουρλιαχτά, τη σαπίλα και το γαστρικό οξύ, θυμάμαι και την έκσταση, το υπερβατικό αυτό αίσθημα που είχα βιώσει, σαν βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα, λίγο πριν τη συντριβή. Τ' αφτιά μου είχαν κλείσει, δεν άκουγα τίποτα, δε μ' ένοιαζε τίποτα. Ήμουν στάχτη, σεργιάνιζα στον αέρα γεμάτη χάρη κι αρμονία.Το έγραψα και σε κάποιον άλλο νωρίτερα, είναι ωραίο να υποφέρεις απο έρωτα.
25.10.2017 | 16:15
Εκείνος που έφυγε..
Ε λοιπόν το ζήσα κι αυτο..Το γνωστό τρυπαρισμα του νου, ο λόγος που ακούς καψουροτραγουδα που δε γουσταρεις, αυτό που το χουν ζήσει όλοι, που όλοι μπορούν να ταυτιστούν μαζί σου. Αυτό που ευχόμουν να μου τύχει γιατί δεν ήξερε πόσο ζόρικο ειναι.. Πόσο ξεπερνάει τα τσιτατα, τα αγρυπνα βραδυα, τα γεμάτα μ αποτσιγαρα τασακια, τις ατελειωτες συζητήσεις με τους κολλητούς για να μπορέσεις κάπως να χωνέψεις την απώλεια εκείνου που ερωτεύτηκες κι εκείνος απλά δν ένιωσε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι το ιδιο.. Κι είναι ο εγωισμός σου που ποναει, είναι που δεν αντέχεται η απόρριψη ή πολύ απλά δεν θες να δεχτείς ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα ναι στη ζωή σου γιατί δεν το θελει.. Αντε τώρα να γυρνάς σαν ακέφαλο κοτόπουλο τριγυρω αφού ο δήμιος έρωτας σου έκοψε το κεφάλι και ν αναπαριστάς σκηνές και στίχους απ το Habits της Tove Lo..Προσωπικά το ρίξα στην ποίηση έγραφα κι έγραφα και γραφω ποιήματά για πάρτη του κι ας ήμουν ένα πέρασμα για κεινον για μένα ήταν ανεμοστροβιλος κι ας μην το καταλαβε.. Κι ας έχω γίνει ένα απίστευτο κλισέ... Τουλάχιστον όσα δεν μπόρεσα να του πω..όσα ένιωσα κι εμειναν στα χέρια μου να καινε...Θα τα γράφω ποιήματά να τα σιγοτραγουδω τις νύχτες ανάμεσα στις τζούρες από τα τσιγάρα μου που καπνίζω όταν τον μνημονευω.. ε.γ.
2
