ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις μερες στο σχολείο δεν θέλω καν να τις θυμάμαι δηλάδη. Τα μόνα άτομα που έχω κρατήσει στην ζωή μου από εκεί, είναι 2 φίλες και το αγόρι μου που στην ουσία δεν το συναναστράφηκα εκεί ,αλλά έξω από το σχολείο.Οι συμμαθητές μου ήταν μια χαρά παιδιά οι πιο πολλοί, αλλά για κάποιον λόγο δεν με συμπαθούσαν ιδιαιτερα και ήμουν συνέχεια στο περιθώριο. Με αγνοούσαν εντελώς, με στραβοκοιταζαν όταν μίλαγα σαν να τους είχα κάνει κάτι, είχα ακουσα να με σχολιάζουν, είχα επιδιώξει την παρέα τους για να μην είμαι μόνη αλλά δεν ήθελαν μαλλον σχεσεις μαζί μου και γενικα κάπως ετσι κύλησε το λύκειο. Ενώ δεν είμαι καθόλου ντροπάλη, στο σχολείο ήμουν εντελώς μαγκωμένη και φοβισμένη και αυτο απο μόνο του εκανε την κατασταση χειροτερη. Φαινόμουν αμήχανη, ίσως ξινη και περιεργη, ενω στην αλήθεια ήθελα απλά να εξαφανιστω. Υπολογιζα ακριβως τι θα πω, που θα κοιταξω τι θα κανω με τα χερια μου, ντρεπομουν να κοιταω τους άλλους και γενικα ήταν λιγο αισχος. Δεν κατηγορω τους συμμαθητες μου, γιατι μιλαμε σαφως για εναν φαυλο κυκλο που εγω με την αμηχανια μου τροφοδοτουσα. Πηγαίνοντας στο πανεπιστημιο, την πρώτη μερα που δεν ήξερα κανέναν και δεν με ηξερε κανενας αισθάνθηκα φανταστικά. Κάπως μου βγήκε τελοσπαντων και καταφερα να είμαι ο εαυτός μου. Είχα ως στόχο να βρω 2-3 ατομα που να κολλάμε και να περνάω χρόνο με αυτά. Ξαφνικά όμως, χωρίς να κάνω κατι επιτηδευμενο, εισεπραξα τεράστια συμπάθεια από πάρα πολλά ατομα που δεν ηξερα από που μου ηρθε. Το να γελάνε με τα αστεια μου, το να μου κάνουν κοπλιμέντα, το να θέλουν να με βοηθησουν σε κατι, να περάσουν χρόνο μαζί μου ακόμα και να με αγκαλιασουν , μου φαίνεται ακόμα πολυ ξένο. Αυτό το εγραψα για όλα τα παιδιά που περασαν στο λυκειο, ότι περασα εγω ή και χειρότερα. Το οτι τυγχάνει σε ενα περιβάλλον να νιωθετε ανεπιθυμητοι δεν συνεπαγεται του οτι θα ειστε ανεπιυμητοι παντού.