ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σίγουρο είναι ότι ότι σε κάποιους μπορεί να ακουστεί χαζό { μπορεί να είναι όντως χαζό}...Πέρσι πέρασα στην σχολή που ήθελα αλλά όχι στην πόλη που ήθελα. Αν και η πόλη που λέω δεν είναι καθόλου μακριά { μία ώρα με το λεωφορείο}. Ξεκίνησα και παρακολουθούσα τα μαθήματα με την σωστή σειρά και με καλό πρόγραμμα. Τα σαββατοκύριακα γυρνούσα στην πόλη από την οποία κατάγομαι για να παίζω αγώνες με την ομάδα μου στο ποδόσφαιρο και την Κυριακή ξαναγυρνούσα στην φοιτητική μου πόλη. Αυτό γινόταν συνέχεια. Από ένα στάδιο και μετά όταν έφευγα από την πόλη που κατάγομαι για να πάω στα μαθήματα με έπιανε ένα ψυχοπλάκωμα...που στην συνέχεια έγινε μεγαλύτερο. Οι παρέες που έκανα σαν φοιτητής άρχισαν κάπως να με απομακρύνουν{ μπορεί να έφταιγα και εγώ, άλλωστε ήταν σε όλα αντίθετοι από εμένα} και ένιωθα μόνος, άρχισα να μην βγαίνω πολύ και να περιμένω με ανυπομονησία να γυρίσω στο πατρικό μου που εκεί βρισκόντουσαν και κάποιοι φίλοι μου. Η ψυχολογία μου είχε πέσει αρκετά και μάλιστα μετά από ένα ατύχημα που είχα στο σπίτι μου στην φοιτητική πόλη άρχισα να μην θέλω να γυρνάω για τα μαθήματα. Στην εξεταστική κουτσά στραβά έδωσα τα μαθήματα { εκτός από ένα που δεν μου άρεσε} και πέρασα τα μισά. Όμως στο ποδόσφαιρο είχα τραυματιστεί στο χέρι και τελικά οδηγήθηκα στον γιατρό όπου μου είπε ότι χρειάζεται χειρουργείο. Το όλο γεγονός το χρησιμοποίησα έτσι ώστε να μην πάω στην φοιτητική μου πόλη. Το τι πρήξιμο τράβηξα από τους γονείς μου δεν λέγεται. Οι τύψεις με είχαν πλακώσει και η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη. Ντρεπόμουν να βγω στην πόλη μου για να μην με δουν και πουν > . Το χειρουργείο έφτασε και η νέα χρονιά ήρθε. Αποφάσισα να αφήσω το σπίτι που είχα στην φοιτητική πόλη και να μείνω στο σπίτι που είχα ήδη στηνν πόλη που ήθελα και να πηγαινοέρχομαι κάποιες μέρες με το λεωφορείο { θα μου πείτε είχες σπίτι εκεί που ήθελες και δεν πήγες από την αρχή...το πρήξιμο όπως είπα από τον πατέρα σε αυτό το θέμα δεν μου άφησε περιθώριο να σκεφτώ}. Ξενοίκιασα λοιπόν και πήγα στο άλλο σπίτι. Εκεί που πίστευα πως θα ήμουν καλύτερα...τα σαββατοκύριακα γυρνάω πάλι για αγώνες παρεμπιπτόντως στην πόλη από την οποία κατάγομαι. Τίποτα δεν άλλαξε! Συνεχίζω να νιώθω μόνος και για κάποιο λόγο κάτι σαν φόβο αλλά δεν ξέρω το γιατί.Ντρέπομαι να πάω εκεί που υπάρχει πολύς κόσμος, νιώθω άβολα! Το πρήξιμο στο σπίτι έχει γίνει χειρότερο και τώρα από την στεναχώρια και τις τύψεις νιώθω πως είμαι στα χαμένα, κάτι σαν ζαλάδα γιατί δεν ξέρω τον λόγο για τον οποίο είμαι έτσι...δεν με καταλαβαίνουν και ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον! Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο αλλά δεν ξέρω... Σας ευχαριστώ για την προσοχή!