ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στις 18 Νοεμβρίου, προχθές δηλαδή, μετακόμισα στο σπίτι της γιαγιάς μου. 18 Νοεμβρίου του 2009 πέθανε. Ο πιο ζωντανός και γελαστός άνθρωπος που ήξερα, γεμάτη ζωή, να τρέξει να βοηθήσει όποιον την χρειαζόταν. Το είδα λίγο ρομαντικά, ότι έφυγε η ζωή από το σπίτι πριν οκτώ χρόνια, και οκτώ χρόνια αργότερα, έφερα στο σπίτι ξανά ζωή, για χάρη της. Εκείνο το απόγευμα, θες ότι ήμουν εξαντλημένη; θες ότι ήμουν αφραγκη πλέον; ένιωθα ότι έκανα ένα τεράστιο λάθος και δε θα τα βγάλω πέρα, δε θα τα καταφέρω.Την πρώτη αυτή νύχτα την είδα σε όνειρο. Ήμασταν μαζί στο σπίτι, φώναξα κάποιον και μου είπε "πω πω φωνή καμπάνα.." και της απάντησα "από σένα την κληρονόμησα, τι γκρινιαζεις;;" και γέλασε. Στο τέλος του ονείρου την είδα να μπαίνει στο αμαξακι της και να φεύγει. Πριν βάλει μπροστά, κατέβασε το παράθυρο και μου είπε τα εξής : "Όποτε θες να μου μιλήσεις θα ειμαι πάντα εδώ να σε ακούσω. Μην ανησυχείς, θα σε προσέχω εγώ. Όλα θα πάνε καλά". Κι εκεί ξύπνησα μούσκεμα από τα δάκρυα. Γενικά τη βλέπω στον ύπνο μου όταν περνάω μια δύσκολη περίοδο, όταν τη χρειάζομαι πραγματικά. Δεν είμαι θρησκα, κι όμως αυτά τα όνειρα νιώθω ότι είναι αληθινά, ότι ειναι πραγματικές οι συνομιλίες μας. Μετά από αυτό το όνειρο, ηρεμησα.. Όλα θα πάνε καλά γιαγιά μου..