Αναρωτιεμαι αν καποιες αποτυχιες σου ,σου δημιουργησαν αυτες τις σκεψεις ή αν λογω φοβου δεν ζεις την ζωη σου...Αυτο που εχω να σου πω ειναι οτι ολοι ζουμε..Οταν ζουμε, κανουμε λαθη,εχουμε επιτυχιες,εχουμε αποτυχιες,παιρνουμε χαρες,λυπες,απογοητευσεις κτλ..Ολα αυτα μας δημιουργουν αναμνησεις /εμπειριες..Στο τελος ,κανουμε μια ανασκοπηση αξιολογωντας τις εμπειριες μας..Γινομαστε σοφοτεροι απο τα λαθη μας,ωστε να μην τα επαναλαμβανουμε κ χαιρομαστε με τις ομορφες αναμνησεις...Οι αποτυχιες οοοοσες κ αν ειναι ,δεν μας καθιστουν αχρηστους..(Ειπωμενο απο δυο ψυχολογους)"Οταν τολμας,χανεις λιγο απο το βημα σου...Οταν δεν τολμας ,χανεις την ζωη σου..." Εισαι νεοτατος κ θα σου προτεινα να κανεις ενα format...Προσπαθησε να αγαπησεις τον εαυτο σου κ να κανεις θετικες σκεψεις..Θα υπαρξουν κ φορες που θα αποτυχεις.Θα λες στον εαυτο σου "ε και?" κ θα συνεχιζεις..Δεν ειναι αναγκη ,να ξεκινησεις 100 δραστηριοτητες μαζι..Μπορεις να ξεκινησεις περπατημα ή τρεξιμο κ αργοτερα να γραφτεις σε κατι πιο ομαδικο...Επισης ξεχνα τα δυστοπικα βιβλια κτλ κ διαβαζε/βλεπε πραγματα που σε ανεβαζουν..Εαν σου φαινονται ολα αυτα πολυ δυσκολα,θα μπορουσες να μιλησεις σε καποιον ειδικο..Think-pink! Ολα καλα θα πανε! ;-) ;-) ;-)
24.11.2017 | 00:57
Όλη η ζωή μου μια αποτυχία...
Ανέκαθεν, από την εφηβική μου ηλικία ακόμα, είχα μια νιχιλιστική θεώρηση των πραγμάτων και ήμουν σίγουρος πως ό,τι και αν κάνω πάντα θα αποτυγχάνω, πάντα θα φαίνομαι κατώτερος των προσδοκιών, πως είμαι γεννημένος για να χάνω και ενίοτε να συντρίβομαι, πως όλοι οι άλλοι είναι (πολύ) καλύτεροί μου και πως δε μου αξίζει να έχω πράγματα που για τους περισσότερους είναι φυσιολογικά, μία ωραία σχέση, φίλους κτλ. Και τώρα που πλησιάζω τα 30 βλέπω πίσω μου μία ολόκληρη ζωή χαμένη κυριολεκτικά. Φοβάμαι να παίρνω πρωτοβουλίες, φοβάμαι να ξεκινάω δραστηριότητες, φοβαμαι μήπως γελοιοποιηθώ ή αποτύχω και πάλι και καταρρακωθεί ξανά η ήδη πεσμένη ψυχολογία μου. Τίποτα δε με ευχαριστεί, πάντα σκυθρωπός, μελαγχολικός και απογοητευμένος. Με τον εαυτό μου πρώτα από όλα! Κάποιες φορές με μισώ και κάποιες με λυπάμαι... Στη δουλειά μου τους τελευταίους μήνες είμαι άθλιος, παρακαλώ να τελειώνει το ωράριο για να γυρίζω σπίτι και να βυθίζομαι εκεί σε δυστοπικές ταινίες, δυστοπικά βιβλία και καταθλιπτικά τραγούδια. Τη χρειάζομαι όμως τη δουλειά μου και αν τη χάσω στην εποχή που ζούμε δύσκολα να βρω άλλη άμεσα. Στον αθλητισμό αν και μου αρέσει πολύ και να παρακολουθώ και να παίζω είμαι άμπαλος. Τελείως. Ανύπαρκτος σχεδόν. Δεν πηγαίνω πια, γιατί ντρέπομαι να παρουσιάζω μια εικόνα θλιβερή (και) εκεί. Κεφάλαιο σχέσεις-γυναίκες. Ένα μεγάλο μηδενικό. Δεν έχω κάνει τίποτα με καμία. Κάποιες αποτυχημένες προσεγγίσεις, λιγοστές, τρεις-τέσσερις, χωρίς ευτυχή κατάληξη. Μία φορά μόνο κάποια με είδε αλλιώς, αλλά τελικά δεν ολοκληρώσαμε, από δική μου αναστολή λόγω μεγέθους (είναι και αυτό ένα πρόβλημα που με βασανίζει όλη μου τη ζωή). Πλέον ντρέπομαι να πλησιάσω την οποιαδήποτε, γιατί ή θα αποτύχω πάλι ή και να επιτύχω φοβάμαι για το πώς θα διαχειριστώ το μετά... Το πιο πιθανό άλλωστε ακόμα και να ενδώσει κάποια μετά να μη μπορώ να την ικανοποιήσω και να φύγει... Με συγχωρείτε για το κατεβατό. Θα ήθελα να είναι αλλιώς τα πράγματα και να είχα και εγώ μια φυσιολογική ζωή, να μη μισώ τη ζωή μου, να είχα μια κοπέλα να με αγαπάει και να την αγαπάω, να μην αισθάνομαι τόσο μόνος... Αλλά ποτέ δεν αλλάζει κάτι.
1
