ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειδα ενα ερωτευμενο ζευγαρι,ηταν νεαροι ηλικιακα. Ειχαν καθησει σε ενα παγκακι αγκαλιασμενοι με προφαση λογικα το κρυο. Ετρωγαν σοκολατα , το κοριτσι δεν ηθελε και της ειπε μα φαε λιγο αν θελεις μην με ντρεπεσαι. Το αγορι καπακι την ρωτησε αν τον ντρεπεται και εκεινη του απαντησε οχι για τη σοκολατα οχι στα αλλα λιγο ναι ειμαι ντροπαλη ειδικα με αυτους που ξερω λιγο. Εκεινος τη φιλησε και της ειπε δεν πειραζει σιγα σιγα. Ρε παιδια συγκινηθηκα. Λογικα ειναι ακομα στην αρχη. Σκεφτηκα ποσες ομορφες στιγμες θα ζησουν, ποσες ασχημες και αν θα προλαβουν η θα το διαλυσουν νωριτερα. Ηταν τοσο παιδικη αυτη η σκηνη, τοσο χαριτωμενη. Σε ενα παγκακι με μια σοκολατα και τα γελια τους, οι αγκαλιες και τα φιλια τους να δινουν και να παιρνουν. Ποση ευτυχια ειχε μεσα αυτη η εικονα. Μετα σηκωθηκαν για να αποχωριστουν , ηρθε η παρεα του κοριτσιου για να την παρουν να βγουν εξω σε ενα παρτι στα πανεπιστημια. Μετα θυμηθηκα εμενα ποσο μονη υπαρχω εδω και τρια χρονια. Ποσο εντονη ηταν η ζωη μου πριν τρια χρονια. Ειχα μια δουλεια που λατρευα αλλα να απο αυτα που ακουγα η προπονητικη δεν ηταν για εμενα. Εγω σπουδαζα επρεπε να κανω αυτο που σπουδασα και τιποτα αλλο και ας ειχα αφιερωσει ολα μου τα νεανικα και παιδικα χρονια στις προπονησεις που τοσο αγαπουσα. Ειχα και χομπι εκανα χορο και ξενες γλωσσες ελα που ομως τα 10ωρα και ο αθλιος μισθος δεν μου αφηνουν ουτε σωματικη μα πανω απο ολα ψυχικη δυναμη να κανω τα υπολοιπα. Ειχα και παρεες, ποσο ευχαριστος ανθρωπος ημουν ακομα και τα χειροτερα μου με αξιοπρεπεια τα αντιμετωπιζα. Τωρα μουτρα μεχρι το πατωμα και μιζερια. Ταινιες , συναυλιες , βραδιες στα σπιτια. Εζησα και ερωτα και φλερτακια. Ποση αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση ειχα η τουλαχιστον νομιζα πως εχω. Ισως να νομιζει καποιος οτι ειχα μια ευκολη ζωη και τωρα ηρθαν τα δυσκολα.Μα δεν ισχυει μεσα στο μυαλο μου ειναι ολα . Και τοτε ειχα δυσκολιες οπως υπαρχουν σε ολους και σε ολες τις στιγμες. Οι παρεες εφυγαν- διαλυθηκαν , μια φιλη εμεινε. Ο ερωτας μου σε αλλη χωρα να κυνηγησει το ονειρο του - το παθος του και γω δεν μπορουσα να το εμποδισω. Δεν μου πηγαινε η καρδια. Οικογενεια χαλαρες ως ανυπαρκτες σχεσεις καθως ποτε δεν υπηρξε αγαπη αλλα μια κοινωνικη υποχρεωση του να κανω οικογενεια απο την πλευρα της μητερας ( μας αγαπαει πολυ αλλα δεν μπορεσε ποτε να μπει στο καλουπι της μανας και αυτο φανηκε με περιεργους τροπους) και εναν πατερα αδιαφορο που θελει στην κοινωνια να εχει το προτυπο του καλου οικογενειαρχη ενω το μονο που εχω ζησει ηταν βρισιες και υποτιμηση προς ολα τα μελη της οικογενειας. Εχω την υγεια μου και αυτο ειναι αρκετο , υπεραρκετο θα ελεγα. Οποτε πηρα μια αποφαση να αλλαξω εγω τη ζωη μου, την εικονα που εχω μεσα μου για αυτη. Αρχικα θα ψαξω για δουλεια ημιαπασχοληση και θα ξανασχοληθω με την προπονητικη που τοσο αγαπω μεχρι απο κει να εχω ενα ικανοποιητικο εισοδημα. Δευτερον , θα αρχισω να ξανα πηγαινω κινηματογραφο που τοσο λατρευω. Θα καθιερωσω με τη φιλη μου που τοσες φορες μου το εχει ζητησει τα κρασακια του Σαββατου και τις Παρασκευες θα προσκαλεσω καποιους γνωστους και παλιους φιλους και θα βρουμε κατι να κανουμε. Τερμα στα μουτρα και στη γκρινια. Θα βρω και ενα καινουργιο χομπι (ισως ξανα χορο αν μπορει το σωμα η οτιδηποτε ). Θα ξεκοψω με τον τυπο , ουτε μηνυματα μια φορα το τριμηνο , ουτε να τον βλεπομαστε δυο φορες τον χρονο χωρις καμια προοπτικη. Θα αρχισω να ξαναφλερταρω. Θα γινω καλα οσο χρονο και να χρειαστει και οταν ερχονται τα δυσκολα να μπορω να κλαιω και να βλεπω οτι θα σηκωθω να ξερω οτι θα μπορεσω. Θελω να ζησω ξανα τετοιες στιγμες οπως αυτην που ειδα χθες το βραδυ. Θελω να ζησω απλα και ομορφα με ολα μεσα.