ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

στη ζωη μου δεν ειχα ποτε υψηλα στανταρ και προσδοκιες. ισως φταιει που εχοντας ενα προβλημα υγειας απο μικρη ημουν αρκετα προσγειωμενη μαζεμενη. μου εφταναν απλα καθημερινα πραγματα για να νιωθω καλα. δεν μ ενδιεφεραν τα ρουχα, τα παπουτσια,τα φτιασιδωματα,οι εξοδοι κτλ κτλ κατι που ειναι πολυ συνηθισμενο για ολους τους εφηβους και νεους. αν δεν εβγαινα καθε βδομαδα δεν με ενοχλουσε...αλλοι παραπονιοντουσαν τοτε θυμαμαι...''αν δε βγω ενα σαββατο θα πεθανω '' ελεγε καποια συμμαθητρια μου. εμενα δεν με απασχολουσε τοσο. μεγαλωνοντας ηθελα να σπουδασω και να δουλεψω σε κατι που να ηταν στα μετρα μου. κι οντως το αντικειμενο των σπουδων μου ειναι κατι που μ αρεσει και τα καταφερνω αρκετα καλα. φυσικα οπως και ολοι σ αυτη τη χωρα τωρα ειμαι ανεργη 2 χρονια τωρα...στα ορια του να βαρεσω το κεφαλι μου στον τοιχο μετα απο αμετρητα βιογραφικα και αιτησεις για δουλεια ειδικα φετος. βλεπω τους γυρω μου να βολευονται στη ζωη τους ειτε επαγγελματικα ειτε στα προσωπικα κι εγω εκει στασιμη...οκ το ξερω οικογενεια δε θα κανω...αυτο με στενοχωρει παρα πολυ αλλα οσο περναει ο καιρος και παντρευονται οι μικροτεροι γυρω μου ολο και το συνειδητοποιω περισσοτερο. δε θα σχολιασω για προξενια που εμφανιζονται κατα καιρους που αλιμονο κι αν θα τα προτειναν αν δεν ειχα το θεμα υγειας μου. μια δουλεια, μια αγαπη...κι ας μην εφτανε στα σκαλια της εκκλησιας ποτε...εμενα θα μ εφτανε...αλλα καμια φορα τα απλα πραγματα ειναι πιο δυσκολο να τα αποκτησει κανεις...