ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να έχεις άλλα σχέδια για τον εαυτό σου, να σε νοιάζουν μονο οι φίλοι σου, τα χόμπι σου και το αντικείμενο σου, να μην σε απασχολούν αγαπές και έρωτες μέχρι που έρχεται αυτή. Να μπαίνει σιγά σιγά στην ζωή σου, αθώα και αθόρυβα και εσύ να την ερωτεύεσαι, να είστε σε σχεση αλλά να μην κάνεις πραγματικά χώρο για αυτήν. Όχι έχεις άλλα πράγματα να κάνεις και πολλά να πετύχεις, δεν μπορείς να αναλώνεσαι σε μια σχέση όχι! Αυτή όπως θα επρεπε αλλωστε να αρχίζει να ζητά πιο πολλά, εσύ να θες την ελευθερία σου και να μην δίνεις. Σιγά σιγά δένεσαι χωρίς να το καταλάβεις και ξυπνάς μια μέρα και νιώθεις ότι την αγαπάς. Αυτή ζητάει ότι της αξίζει και ήρεμη την βλέπεις να φευγει σιγά σιγα μακριά με αξιοπρεπεια. Βλέπεις στα μάτια της, έναν ενθουσιασμό, ένα πάθος, την δίψα κάθε νεας γυναίκας για έρωτα. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η δίψα δεν είναι για εσένα, δεν έχει να κάνει με εσένα, ότι είναι έμφυτη και ακατανίκητη. Την σκεφτεσαι να σε αφήνει για κάποιον πιο συναισθηματικά προσιτό και τρελενεσαι, νιώθεις ήδη την απώλεια. Φτανεις σε τελμα, ή την αγαπας και δίνεις εμπρακτα ή την χανεις ,τρομακτικα και τα δύο. Τελικά αποφασίζεις να την αγαπάς, αλλάζεις πράγματα στην ζωή σου, αλλάζεις συνήθειες και σκεφτεσαι παντα εναν τρόπο για να την συμπεριλαμβανεις στα σχεδια σου. Ξαφνικα γινεται πολύ σημαντική, νιωθεις μια πολυ δυνατη αναγκη να την κάνεις χαρουμενη. Όταν είναι χαρούμενη νιώθεις επιτυχία . Θέλεις να την κρατήσεις για πάντα, σκεφτεσαι οτι θες να γερασεις μαζι της, η βολεψη σου και η ελευθερια σου εν μερη υποβαθμιζονται αλλα το αξίζει. Σιγα σιγα βλέπεις οτι θέλει το καλό σου, θέλει να είναι απλά δίπλα σου και να σε στηρίζει. Βλέπεις ότι όταν ειναι χαρουμενη και σου δίνει αυτην την μεθυστικη της ενεργεια, όλα πάνε καλά, η σχολή σου που εχει τρελο αγχος, τα χομπι σου , όλα... Μετα, εκεί που ενιωθες ''μουνοδουλος'' που κάνεις τέτοιες αλλαγες για μια κοπέλα νιωθεις τυχερός που θελει να την αγαπας εσυ και οχι κάποιος άλλος, που θέλει εσενα να εισαι κοντα της, που μια κοπελά τοσο ομορφη και εξυπνη διαλεξε εσενα. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί κάπως αλλά νιωθεις ότι ''σου ανήκει'' όχι σαν αντικείμενο, αλλά σαν κομμάτι του εαυτού σου. Την βλέπεις σαν ''παιδί'' αυτόνομο πλάσμα μεν, αλλά ανθρωπο που πρέπει να φροντίσεις, να προστατεύσεις και να μην αφήνεις μόνο του. Αρχιζεις να φοβασαι, μην βαρεθει και φυγει ή μηπως αλλαξει κατι. Όλο αυτό λοιπόν συμβαινει ξαφνικα και από το πουθενα, δεν το ελεγχεις και οσο και αν αντιστεκεσαι και δεν το σταματας . Φιλαρακια μου λοιπόν που μου λετε ότι με έχει βάλει στο βρακί της και ότι είμαστε μόνο 20, σας ευχομαι να βρεθει κάποια που να καταφερει να προκαλεσει ίδια αισθηματα και σε εσας.