ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κανω μια δουλεια π δεν μου πολυαρεσει,οχι σαν αντικειμενο οσο για τα εξης: εχω ενα αφεντικο π καθε τοσο απολυει, καθε βδομαδα απειλει, ντεντλαινς, μπουλινγκ, ανταγωνιστικοι συναδελφοι κλπ. Μενω με τους δικους μ γιατι δε φτανουν να νοικιασω ουτε κ νιωθω σιγουρια για τον μηνιαιο μισθο, επισης υποτιθεται περιμενω μπας κ κατσει καμια δουλεια αλλου. Η κοπελα μ μενει 2 ωρες μακρια κ πηγαινοερχομαι καθε σκ. Ολο τον ελευθερο χρονο μ καθομαι απαθης κ με πονοκεφαλο στο παιδικο μ δωματιο. Κ νιωθω οτι ειμαι ελαχιστος, λιγος για να ικανοποιω την κοπελα, τ αφεντικο, τους γονεις. Μηδεν φιλοι, κ μηδεν κατανοηση απο τον λιγοστο περιγυρο. Ειναι μερες π μονη λυση ειναι η αποσυρση απ ολους κ απο ολα. Οκ στα 30 ξεχνας λιγο τα ονειρα σου, αλλα αυτο ειναι εκ διαμετρου αντιθετο απο τα ονειρα. Πως ξεφευγει κανεις απο αυτην την αηδια?