ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι θλιμμενη..Ειμαι κουρασμενη.Δεν εχω διαυγεια..Τα παυσιπονα δε με πιανουν.Δε θελω να μιλησω με κανεναν.Κρυωνω και ταυτοχρονα ειμαι ιδρωμενη…Δεν ειμαι πολύ καλα…Δε ξερω τι παει στραβα.Νιωθω μονη μου .Τετοιες στιγμες φοβαμαι…Με εχουν πιασει οι ανασφαλειες και δεν ξεκουραζομαι καλα..δε βγαινω..Οταν δε βγαινω καταπεφτω χειροτερα….Δεν εχω δει ιδιαιτερα ηλιο αυτές τις μερες.Δε θελω κανεναν,δε θελω ψευτικες φιλιες,δε θελω να προσπαθησω,θελω να απομονωθω…Ειμαι κουρασμενη..Και ανησυχω…κάθε φορα τα ιδια..Μια ειμαι καλα και μετα μπορει μεσα σε μολις μερικες ωρες να ειμαι σκατα..Αν εχω μια ηπια μορφη διπολισμου;Αν σε 10-20-30 χρονια αποκτησω ψυχολογικα;Ποιος θα με κοιταξει….αυτο σκεφτηκα…Θα πρεπει να εχω κανει οικογενεια…εκει καταντησαμε να κανουμε οικογενεια για να εξασφαλιστουμε…Δε το αξιζει κανεις αυτό….Ας μεινω μονη μου…Διαβασα σε ένα από τα ποστ μου στους φακελους μου ..που ελεγε deep down I’m a loner..Και ξερεις ποναει..Ποναει γιατι δε ξερω τι θελω…..Ποναει να ξερεις ότι δε θελεις να συμβιβαστεις..Ποναει ότι η ανθρωπινη φυση σου σε καλει να συμβιβαστεις….Ποναει που το είναι σου σαν συνολο είναι μια αντιφαση….Ποναει που τα σκεφτεσαι και τα εξορθολογιζεις όλα..Που τα συναισθηματα είναι ενας χειμαρρος για σενα…Ποναει που δεν μπορεις να σε ελεγξεις …ποναει που θελεις να στηριξεις την ευτυχια σου σε καποιον αλλον..Για να εχεις να ριξεις καπου την ευθυνη….Ειναι δυσκολες οι σχεσεις;Έμεις τις κανουμε;Γιατι συμβαινει αυτό;Ακομα και αν δεν εχω κανεναν ,αν δεν υπαρχει κατι , θα στραφω στην επιστημη….Κουραστηκα με τις ανθρωπινες σχεσεις….Κατι τετοιες μερες δε με πειραζει ο θανατος…..Δε με τρομαζει το αγνωστο ..κατι τετοιες μερες ειμαι κουρασμενη και απλα θελω μια αγκαλια..Θελω το θεο μου…Κατι τετοιες μερες θελω να ειμαι χαμενη στη σκεψη μου προσπαθωντας να στεριωσω τις σε κατι ρεαλιστικο…Κατι τετοιες μερες θελω να κλαιω ακουγοντας αγαπημενα μελαγχολικα κομματια ορχηστρικης …Κατι τετοιες μερες θελω να ειμαι στο πατωμα…να τρεχουν τα δακρυα μου και να εχω τη μουσικη στη διαπασων…κατι τετοιες μερες θελω να ειμαι μονη μου και να με απογοητευουν οι ανθρωποι…Για να μου θυμιζουν ότι εχω δικιο που ειμαι θλιμμενη…Να με κανουν πιο σκληρη και ας ποναει και ας λυγιζω….Να μου θυμιζουν ότι για ακομα μια φορα οι προσδοκιες που δημιουργησαν εκεινοι με πληγωσαν ,ότι δεν ηταν δικο μου κατασκευασμα ,δε με πονεσα εγω επειδη δημιουργησα ψευδεις προσδοκιες….Κατι τετοιες μερες δε ξερω αν νιωθω ή δε νιωθω…Μονο θερμοκρασιες παγωνιας αισθανομαι…..Φοβαμαι….Με ακους;Φοβαμαι….Φοβαμαι ότι ακομα και αν δεν ταιριαζεις με τον αλλον ,αν θελετε μια χαρα μπορει να τα πατε….Τι είναι εκεινο όμως που μπορει να σε ξενερωσει και τελικα να σταματησεις να προσπαθεις;Γεννηθηκα στη σωστη εποχη;Ισως και να μην υπαρχει σωστη εποχη..Ισως να γεννηθηκα εδώ για να παρω και να δωσω μαθηματα…Καποιος πρεπει να κανει την αρχη…Καποιος πρεπει να ανακαλυπτει ,να είναι πρωτοπορος…Χθες διαβαζα καποια ερωτηματα που ειχα…«Απο ολους τους μεγαλυτερους ακουμε συνεχεια συμβουλες για το ποιο ειναι το σωστο.Ειναι η πρωτη καθοδηγηση που δεχομαστε για το πως θα ζησουμε.Μαθαινουμε στη μετεπειτα ζωη μας να υπακουουμε (και υποκυπτουμε?!) στο δυισμο του σωστου και λαθους.Σας ρωτω πιστευετε οτι τα λαθη (περα απο τα αναποφευκτα δε μιλαω γιαυτα προφανως) ειναι αναγκαια για την ευτυχια μας;Γιατι πρεπει η ευτυχια να αποτελει αυτοσκοπο στις ζωες μας;Οταν εντοπιζεις μια πραξη ή μια σκεψη σου που ειναι κατα την κοινη γνωμη "λαθος" πρεπει να συνεχισεις να την καλλιεργεις;Μοιαζει λιγο με το διλημμα της θρησκειας που σου προκαλουσαν οσοι σου ανεφεραν κολαση και παραδεισο πριν μαθεις να σκεφτεσαι.Ολα αυτα πατουν στην ανικανοτητα μας να προβλεψουμε την εκβαση μιας καταστασης και πανω στη συγχυση και την αβεβαιοτητα φοβομαστε να πραξουμε.Καλα κανουμε;Και ποτε θα επρεπε κατα τη γνωμη σας να δηλωναμε ανυπακοη στο εσωτερικο μας "ηθικομετρο";Πιστευετε οτι ειναι ιδιοσυγκρασιακο;»Δεν μπορω να απαντησω….Δε ξερω αν θελω να νιωσω κατι.Ξερεις η απορριψη στους πρωτους μηνες της ζωης ενός παιδιου φερνει αυτοκαταστροφικοτητα…Σε διαλυει ,σε αλλοιωνει….σαν οξυ σε κατατρωει….Δε ξερω τι μπορει να πηγε στραβα…Δεν εχω τιποτα..Γενικα όλα καλα είναι στη ζωη μου,περα από καποιες δυσκολιες στις φιλιες μου και τις οικονομικες δυσκολιες που ολοι αντιμετωπιζουμε….αλλα οκευ….Δε ξερω τι δεν κουμπωσε σωστα …Ακομα κρυωνω..Ισως περισσοτερο από πριν…Το σκοταδι μου είναι γοητευτικο..Σαγηνευτικο….Το γυρεψα και με δεχτηκε όπως ημουν…Με φροντιζει και με αποδεχεται…Μπορει να μη μου δινει ωθηση για να ανεβω ξανα στην επιφανεια και να πρεπει να τη βρω εγω από μονη μου ,αλλα μου προσφερει γαληνη.Μπορει δυστυχως να μην κανει το χρονο να σταματα..Αλλα με φερνει σε επαφη με τον εαυτο μου…Μου δινει ανακουφιση γιατι επικεντρωνομαι σε εμενα…Ξερω από τωρα ποια πραγματα μπορουν να με διαλυσουν…αλλα μαλλον δεν εχω κανει πολλες προσπαθειες για να με οχυρωσω…Αρα ενυπαρχει το ενδεχομενο να μη το θελω;Ζω στην ψευδαισθηση ότι είναι πολύ μακρια μου χρονικα,οποτε υπαρχει χρονος;Προσπαθω να αφησω το μελλον να κοιμαται για να μεινει ζωντανο και ακμαιο το παρον;Η θελω ενδομυχα να βιωσω τον πονο για να νιωσω ζωντανη στον πυρηνα μου;Γιατι με τρεφει τοσο πολύ ο πονος;Η θλιψη;Εχω ταση στο μελοδραμα;Η ειμαι τοσο αποσυνδεδεμενη από τα συναισθηματα μου που οτιδηποτε μη θετικο λαμβανεται ως αρνητικο και επιφερει «πονο»;Και επειδη ειμαι ανικανη να νιωσω οτιδηποτε άλλο εκτος από χαρα ή θυμο ισως προκειμενου να νιωθω ,βιωνω τα παντα ως απορριψη και θλιψη ,κατηφεια και στεναχωρια;Θα ηταν τραγικο κατι τετοιο….Τι σκατα καθομαι και γραφω;Ισως αποφευγω το διαβασμα..Ισως απλα θελω να ειμαι υπερβολικη .Να ειμαι υπερβολικη για να νιωθω λιγο πιο ζωντανη….Η ζωη μου σημερα δεν εχει πανω και κατω….εχει επιπεδοτητα….παραλληλια με τον αξονα χ…ασυνεχειες που βρισκονται στα αρνητικα ….Εγω απλα κρυωνω και αισθανομαι μουδιασμενη….Ενα ψυχικο κενο και ένα εγκεφαλικο βαρος….Θολα, ακοθοριστα…Ζω στις ψευδαισθησεις μου για ακομα μια φορα…Απορριπτω και παραγκωνιζω τις ευθυνες μου…