ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει 3,5 μήνες σχεδόν από τότε που μπήκα στην σχολή μου σε επαρχιακή πόλη. Στην αρχή δεν γούσταρα καθόλου το μέρος αλλά λόγω του ότι ήταν πιο κοντά στην πόλη μου και θα μας ερχόντουσαν πιο φτηνά τα νοίκια και οι μεταφορές συμβιβάστηκα, όπως συμβιβάστηκα και με τη σχολή. Πέρασε ο καιρός και το "πρόβλημα" αυτό αντιμετωπίστηκε. Πλέον μπορώ να πω ότι μου αρέσει η πόλη, έχω συνηθίσει, το νέο μου σπίτι το κάναμε με τους γονείς μου κουκλί, παίρνω γερό χαρτζιλίκι και τα μαθήματα στη σχολή δεν είναι άσχημα ωστόσο δεν έχω καμία παρέα. Προσπάθησα αρχικά να είμαι δεκτική, χαμογελαστή κτλ. αλλά δεν έκατσε τίποτα. Στεναχωρήθηκα, απογοητεύτικα, προσγειώθηκα ανώμαλα στην πραγματικότητα. Με είχαν φλομώσει στις μπούρδες, βλέπετε, ότι με το που περάσω στη σχολή όλα θα ναι τέλεια, θα βρω αμέσως παρέες, θα κάνω ζωάρα, θα γνωρίσω άτομα με τα οποία θα ταιριάζω πραγματικά, τα καλύτερά μου χρόνια είναι αυτά μπλα μπλα μπλα. Τσάμπα ο ενθουσιασμός μου. Γιατί η ζωή μου δεν είναι ένα copy-paste. Επειδή σε άλλους ήταν εύκολο και απλό δεν σημαίνει ότι θα ήταν και σε μένα. Αλλά όσο ζεις μαθαίνεις. Το θετικό ωστόσο είναι ότι όλη αυτή η φάση με έφερε ακόμη πιο κοντά με τις παλιές μου παρέες, τις οποίες βλέπω σχεδόν κάθε σ/κ. Ωστόσο προσπαθώ να μην το αφήνω να με παίρνει από κάτω. Συγκεντρώνομαι σε άλλα πράγματα, βάζω στόχους, διαβάζω για την εξεταστική μου και προσπαθώ σε γενικές γραμμές να αξιοποιήσω όσο καλύτερα μπορώ τον χρόνο μου (γιατί δεν αντέχω καθόλου και να μένω στάσιμη). Δεν έχω σταματήσει να θέλω μία μεγάλη, τρελιάρικη παρεούλα να περνάω έτσι χαβαλεδιάρικα τα φοιτητικά μου χρόνια, όπως είθισται. Όμως δεν δέχομαι να αφήσω κάτι τέτοιο να χαλάσει τη ζαχαρένια μου. Ίσως να προκύψει κάτι καλό στην πορεία. Αυτό που με ενοχλεί όμως περισσότερο είναι η αντιμετώπιση που δείχνουν οι άλλοι για το γεγονός αυτό. Όλοι μου το παίζουν ειδήμονες, μου δίνουν συμβουλές και μου το πετάνε διαρκώς. Αισθάνομαι περισσότερο αναγκασμένη να βρω παρέα αυτή τη στιγμή και όσο το δυνατόν γρηγορότερα επειδή έτσι είναι το σωστό και το πρέπον παρά επειδή το γουστάρω πραγματικά. Που προφανώς και θα μ' άρεσε να χω παρέα όπως ανέφερα και πιο πάνω όμως δεν μπορώ να πω ότι είναι τόσο τρομερό για μένα και τελοσπάντων δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου ασκούν όλοι τόση πίεση αφού εγώ μέχρι τώρα είμαι κουλ με την όλη φάση. Γιατί, αντιθέτως, δεν αισθάνομαι ιδιαίτερη μοναξιά. Έχω αισθανθεί μεγαλύτερη μοναξιά περιτριγυρισμένη από ανθρώπους παρά τώρα, μόνη (σχεδόν) σε μία ξένη πόλη. Ίσως να φταίει που με ενθουσιάζει αυτό το αίσθημα της φυγής.