ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ηξερα οτι εκεινη θα ηταν η τελευταια μερα που θα σ' εβλεπα, έστω και τυχαία. Συγνώμη που μου φώναξες και δεν κοίταξα. Όταν σε είδα, έκανα κάποια λεπτά να συνέλθω και δεν ήμουν σίγουρη αν μου μιλησες ή το φαντάστηκα. Αυτό ήθελα να σου απαντήσω όταν μου το πες, μα δεν μπόρεσα. Αν δεν έφευγες τόσο βιαστικά, θα ηθελα να σε αποχαιρετήσω με μια αγκαλιά που θα σ' τα μαρτυρούσε όλα. Μα όχι, ντροπή. Και πέρασαν μήνες. Ο,τι κι αν πω, δεν είναι ικανό να εκφράσει όσα αισθάνομαι. Δε θέλω τίποτε. Θα ήθελα μόνο να σε βλέπω και να μπορώ να σου μιλώ. Αυτό μου φτάνει για να είμαι χαρούμενη. Να είμαι λίγες ώρες κοντά σου, να με κοιτάς και να γελάς, όπως τότε. Είναι σχεδόν αδύνατο, το ξέρω, μα το θέλω. Κι ας μην μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτο.Αυτό που με κάνει να τα γράφω αυτά, δεν ξέρω τι είναι. Ξέρω μόνο πως μου λείπεις πολύ. Ούτε μπορώ να σου το πω, μα ούτε και θέλω. Ούτε να μιλήσω σε κανέναν μπορώ. Και να τα γράψω στο χαρτί δεν πρέπει. Υπάρχεις στη σκέψη μου, μα όχι στη ζωή μου, και εύχομαι αν σε δω ποτέ ξανά, να με θυμάσαι, και να αντικρίσω πάλι το χαμόγελό σου.