ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε χωρίσει 9 μήνες τώρα. Με πλήγωσες, πρόδωσες την εμπιστοσύνη που σου είχα και με άφησες να περάσω μια ασθένεια μόνη μου ενώ ήξερες. Εξαφανίστηκες, δεν θέλαμε τα ίδια πράγματα την ίδια χρονική στιγμή, εγώ έτρεχα είπες.Με κατηγόρησες ότι δεν θα μπορούσα να σου σταθώ σε μια στραβή. Εγώ! Που σου είχα σταθει 2 χρόνια καλύτερα και από ότι σου στάθηκε η οικογένεια σου.Πάλεψα πολύ να σε ξεχάσω, να πάω παρακάτω, να βάλω ένα τέλος και να γυρίσω σελίδα.Σε 8 μέρες είναι τα γενεθλιά σου. Πέρσυ τέτοιες μέρες έκανα σχέδια για την τούρτα που θα έφτιαχνα, για το τι δώρο θα σου πάρω.Καταραμένες φωτογραφίες! Μια τουρτα με κεράκια "Happy birthday" και μια φάτσα χαμογελαστή, μια φάτσα που με κοιτάζει με αγάπη, γιατί με αγαπούσες, το ένιωθα ότι με αγαπούσες, το έβλεπα όταν έκανες ότι παλαβό ήθελα, όταν σε έσερνα σε μέρη που δεν ηθελες, από το πως με αγκάλιαζες και με φιλούσες όταν ζητούσα να πάμε εκεί που εσύ ήθελες. Και μετά ήρθε το τέλος. Και είμαστε χώρια. Με βλέπεις και αλλάζεις δρόμο, το ίδιο κάνω κι εγώ. Εχθες έκλαψα. Δεν μπορούσα να κλάψω τόσο καιρό, ένιωθα να έχω νεκρώσει μέσα μου, να εχουν γίνει ολα πάγος. Και εχθές έκλαψα πολύ. Ένα τραγούδι έγινε αφορμή να βρω όλες τις θαμμένες φωτογραφίες μας και να κλάψω πολύ.Είδα και εκείνη, έξω από την εκκλησία των Αγιών Αναργύρων στην Τσαγκαράδα. Με τράβηξες από το χέρι να μπούμε μέσα εκείνο το βράδυ. Από τον τρόπο που κοιταχτήκαμε όταν μπήκαμε χέρι χέρι μέσα στην εκκλησία κατάλαβα ότι σκεφτήκαμε το ίδιο. Ναι, έναν ευλογημένο γάμο. Αυτό θέλαμε και ξέρω ότι απο τον τρόπο που με κοίταξες ότι ένιωσες ότι αυτό ήταν σωστό. Δεν ξέρω πως θα είναι τα φετινά σου γενέθλια. Εγώ θα ανάψω τον αναπτήρα, ευχηθώ "χρόνια πολλά μωρό μου" κι ας εισαι πλέον 37. Θα υπάρχεις πάντα μέσα μου.Θα είσαι πάντα αυτός που ήθελα να μοιραστώ τα καλά και τα στραβά αυτής της ζωής. Θα είσαι πάντα αυτός που ήθελα να μεγαλώσει τα παιδιά μου. Θα είσαι ο μόνος που έκανε τα μάτια μου να λαμπυρίζουν.Θα θυμάμαι πάντα το βράδυ που κράτησες το πρόσωπο μου στα χέρια σου και με φίλησες, ήταν μια Παρασκευή βράδυ, έξω από το αμάξι σου στο Μικρολίμανο. Θυμάσαι? Σε ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές που με κράτησες αγκαλιά να κοιμηθώ όταν υπέφερα, που με ηρεμούσες όταν γινόμουν έξαλλη, που με αγκαλιαζες όταν πάθαινα κρίσεις πανικού. Κυρίως όμως σε ευχαριστώ γιατί με έμαθες να αγαπάω. Να είσαι ευτυχισμένος.Χρόνια πολλά Γιώργο μου.