ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

από τη πρώτη στιγμή που τον είδα είμασταν μαζί..κι έχουν περάσει 8 χρόνια..κεραυνοβόλος έρωτας?μάλλον..8 χρόνια με άπειρη αγάπη κι έρωτα αλλά και έντονες άσχημες καταστάσεις ζήλιας και παράνοιας απο μέρους του,χωρισμών και επανασυνδέσεων και γενικότερα αρρωστημένη κατάσταση..ποτέ δεν ήταν ήρεμος μαζί μου,υπέφερε απο τη ζήλια του και τις σκέψεις του και το έβλεπα και πόναγα κι εγω και προσπαθούσα να του εξηγήσω κάθε φορά τι σημαίνει για μένα,οτι δε χρειάζεται να φοβάται ούτε να ανησυχεί,οτι τον λατρεύω και δεν υπάρχει περίπτωση να τον προδώσω ποτέ..είχε γίνει άλλος άνθρωπος,τρελαινόταν και έφτανε σε ακραία σημεία,παρακολουθήσεις,απίστευτοι καβγάδες,χωρισμοί δεκάδες και μετά κλάμματα,υποσχέσεις και άπειρες συγνώμμες..η δικαιολογία του ήταν πάντα η υπερβολική του αγάπη και οτι φοβάται μη με χάσει..είχε αρρωστήσει κι αρρώστησε κι εμένα κι έφυγα με πολύ πόνο και εκανα καιρό να το ξεπεράσω..προχώρησα και ήμουν με κάποιον και ήμουν καλά αλλά δε σταμάτησε να μου στέλνει και να προσπαθεί και ξαναβρεθήκαμε μετά απο 2 χρόνια χωρισμού με αυτόν να με παρακαλάει,να μου ζητάει μέχρι και να τον παντρευτώ..εγώ δε ξανάκανα το ίδιο λάθος,δεν πίστεψα οτι θα άλλαζε κάτι και έφυγα μακριά..και τώρα είναι με κάποια απόλυτα ήρεμος και χαλαρός,χωρίς τέτοιες καταστάσεις,μια ήρεμη σχέση χωρίς προβλήματα....και ρωτάω:εγώ τι έκανα και γινόντουσαν όλα αυτά?μαζί της είναι άλλος άνθρωπος κι εγώ βίωσα ένα τρομακτικό εαυτό του χωρίς να φταίω σε κάτι..δε με νοιάζει πια ερωτικά και θέλω να είναι καλά αλλά πραγματικά εμάς η ιστορία μας γιατί ήταν έτσι?ποιος και τι έφταιξε?μήπως τελικά η υπερβολική αγάπη παύει να είναι αγάπη?μάλλον η ζήλια δείχνει οτι αγαπάμε πιο πολύ εμάς παρά τον άλλο?μήπως τελικά οι ήρεμες χαρούμενες καταστάσεις χωρίς υπερβολικό συναίσθημα είναι το κλειδί για την ευτυχία?