ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφτασα 31, είμαι ως επί το πλείστον άνεργη, εργάζομαι περιστασιακά και τη βγάζω τσίμα τσίμα.Απόφοιτη ΤΕΙ, λεφτά για μεταπτυχιακό δεν κατάφερα ποτέ να βάλω στην άκρη, γλώσσες δεν κυνήγησα ποτέ και δεν έχω ούτε lower (που στην εποχή μας είναι αδιανόητο). Το επίπεδο μου στα αγγλικά, ωστόσο, είναι Β2.Τον αισθηματικό τομέα αποφάσισα να τον βάλω στην άκρη μετά από κάποιον πολύ επώδυνο χωρισμό και δεν σκοπεύω να τον πιάσω σύντομα γιατί απλά δεν μου βγαίνει και το θεωρώ άδικο για τον επόμενο. Οπότε άκυρες και οι προσδοκίες των συγγενών και οι ευχές "και του χρονου διπλή" (εκτός αν εννοούν από διπλογεμιστα Παπαδοπουλου, πιο εφικτό). Εχω χάσει το τρένο; Στην εποχή όπου ο ανταγωνισμός είναι τρελός, εγώ δεν έχω καταφερει καν να κάνω κάτι ουσιαστικό στη ζωή μου. Μετανιώνω που δεν διάβασα όσο έπρεπε όταν έπρεπε και που δεν άφησα στην άκρη τη κρίση πανικού για να πάω σαν άνθρωπος να δώσω ένα υποτυπώδες πτυχίο στα αγγλικά. Είχα τόσα όνειρα και δεν έκανα τίποτα τελικά. Αξίζει σε τέτοια ηλικία να ξεκινήσω το διάβασμα ή θα πρέπει να αποδεχτώ το ότι άργησα και να κυνηγήσω τον τομέα οικογένεια.Δεν θα ήθελα να κάνω (θεωρητικά μιλώντας) παιδί και να περιμένω να κάνει εκείνο αυτά που δεν έκανα εγώ. Το απεχθάνομαι σαν νοοτροπία. Απλα αισθάνομαι αρχαία...Μακάρι να γυρνούσα πίσω στα 18 και να έκανα χρήσιμες επιλογές στη ζωή μου... Αλλά το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Δεν ξέρω τι να κάνω, ειλικρινά...Κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη.