ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι που θεωρούνται κλειστοί ή είναι χαμηλών τόνων είναι εκείνοι που κάποιες φορές συμβαίνει να έχουν το θάρρος να ανοιχτούν περισσότερο αν νιώσουν ασφάλεια ή αν δουν κάποιον να τους πλησιάζει καλοπροαίρετα και τους δώσει μια ώθηση επικοινωνίας.Ενώ κάποιοι άλλοι που θεωρούνται ως κοινωνικοί και έξω καρδιά και δυναμικοί διστάζουν να εκφράσουν τις επιθυμίες τους και τις σκέψεις τους ακόμα και στους λεγόμενους κολλητούς τους.Τα γράφω αυτά με αφορμή μια φωτογραφία που κοίταζα πριν λίγες ώρες όπου εικονιζόμουν εγώ και ένας επί χρόνια κολλητός μου ο οποίος πλέον εδώ και χρόνια βρίσκεται στο εξωτερικό.Κι αναρωτήθηκα μετά από τόσα χρόνια τι πραγματικά ήξερα γι' αυτόν τον άνθρωπο μετά από δεκατέσσερα χρόνια κολλητής φιλίας που είχαμε.Και επιβεβαίωσα ότι ήξερα ελάχιστα πράγματα σε σχέση με όσα του είχα αποκαλύψει εγώ για μένα.Όποτε του έδινα την ευκαιρία να ανοιχτεί μου απαντούσε: τι να σου πω ρε, αφού ξέρεις, συμφωνώ μαζί σου. Ή μου απαντούσε: όχι, αυτό δεν μου αρέσει και τόσο.Ωραία, τι σου αρέσει; η ερώτησή μου.Ε, άστο τώρα μωρέ, ξέρεις..., άστο.Κι όμως όταν βγαίναμε με παρέες, αυτόν τον θεωρούσαν σούπερ εξωστρεφή επειδή όταν έμπαινε σε κάποιον χώρο γελούσε αμέσως σε όλους(από αμηχανία όπως μου είχε εξομολογηθεί ο ίδιος μετά από χρόνια, προς το τέλος της φιλίας μας) κι έτρεχε να πειράξει τους άλλους χαριτωμένα και μένα με έλεγαν κλειστό.Ενώ σε ό,τι με ρωτούσαν τους απαντούσα.Έτσι ήταν και με τον αδερφό του αυτός ο φίλος μου και με τη μητέρα του απ' όσο είχα την ευκαιρία να τους ζήσω μαζί σε κάποια περιστατικά.Ξέρω ότι για να ανοιχτείς σε κάποιον ολοκληρωτικά πρέπει να περάσει καιρός, να σας δέσουν κοινές εμπειρίες, αλλά σε κάποιους αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, ούτε μετά από δεκατέσσερα χρόνια κολλητής φιλίας και σχεδόν καθημερινών συναντήσεων.Κι ας θεωρούνται κατ' όνομα ανοιχτοί κι εξωστρεφείς.