ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε μέρες τώρα που το φως δε φτάνει εδώ. Μέρες που σέρνονται η μια πλάι στην άλλη λες και θρηνούν τις ώρες που φεύγουν χωρίς εσένα. Ανοίγω το ραδιόφωνο, έξω χιονίζει, καθώς και στην ψυχή μου, και οι νιφάδες μοιάζουν με πτώματα στιγμών πάνω σε ένα ξεκούρδιστο ρολόι. Τι έλεγα… α το ραδιόφωνο, αυτό το μαραφέτι δε λέει να τραγουδήσει, όλο κλαίει, και γω που ζήτησα σ αυτό παρηγοριά το κοιτάζω όλο κατανόηση ακόμα και αν αυτό δεν έχει να μου δώσει. Σ’ αυτόν τον κόσμο τον βουβό από μουσικές, τον άδειο από σένα, τον κλειστό από παντού, μόνο η μοναξιά με καταδέχεται. Στρογγυλοκάθεται στην πολυθρόνα που έχω πάντα έτοιμη για σένα. Θυμώνω, γελάει. Βρίζω, με καλοπιάνει, κι όταν δακρύζω με αγκαλιάζει σα να μουν μικρό παιδί που στο παιχνίδι πάνω έγδαρε την καρδιά του. Αμαν αυτό το ραδιόφωνο, ούτε μιλιά δεν έβγαλε απόψε…