ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αισθανομαι παρα πολυ μοναξια. Ολη μου τη ζωη σχεδον ημουν μονη μου και δεν ειχα μια συγκεκριμενη παρεα η καποια ατομα τα οποια να ειναι σιγουρα. Ειμαι 17 χρονων και νιωθω πως αυτη η κατασταση θα συνεχιστει ετσι για πολυ καιρο ακομα. Μου ειναι δυσκολο να ερθω κοντα με ανθρωπους και ντρεπομαι πολυ. Δεν ειναι οτι δεν βγαινω η κατι τετοιο αλλα δεν νιωθω σημαντικη σχεδον σε κανεναν απο τους ανθρωπους που συναναστρεφομαι. Δεν ανηκω πουθενα και βρισκομαι στο κενο σε αυτα τα θεματα. Θα ηθελα να εχω μια συντροφια. Και φιλικη και ερωτικη, νιωθω οτι μου λειπουν και τα 2. Καποιες στιγμες περναω και νιωθω παρα πολυ ασχημα. Αυτη την περιοδο ειμαι καλυτερα. Αλλα γενικα ολη η επιβιωση μπορω να πω ειναι επιπονη γιατι εχω διαφορα θεματα που με απασχολουν και θα ηθελα καποιον διπλα μου. Παρολα αυτα δεν ειναι οτι εχω ασχημη συμπεριφορα η κατι το αρνητικο που διωχνει τους ανθρωπους απο μενα. Οσοι ανθρωποι με γνωριζουν λενε πολυ καλα λογια για μενα. Και με εκτιμουν για διαφορους λογους. Μπορει να κλεινω πολλες φορες πορτες στη ζωη μου και ισως χανω ευκαιριες λογω αυτου. Αλλα δεν μπορω να κανω κατι γι αυτο και γι αυτον τον λογο απελπιζομαι. Και αισθανομαι υπερβολικη μοναξια. Απο οσα ατομα εχω ως τωρα στη ζωη μου νιωθω μερικες φορες οτι ενδιαφερονται αλλα σε γενικες γραμμες υπαρχει αδιαφορια και ειμαι παντα τελευταια. Εχω τοσα πραγματα για τα οποια θα ηθελα να συζητησω αλλα δεν εχω κανεναν. Δεν ξερω τι να κανω