ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτη τη στιγμη κανω μεταπτυχιακο σε πανεπιστημιο του εξωτερικου και αυτο που με απασχολει πιο πολυ αυτη τη στιγμη ειναι το μελλον μου. Σε λιγους μηνες θα παρω πτυχιο απο αυτο το πανεπιστημιο (ελπιζω!) και δεν ξερω τι θελω να κανω μετα απο αυτο. Ακουω συμφοιτητες μου που κανουν αιτησεις για phd, αλλα δεν ξερω αν θελω να σπουδαζω για αλλα 3+ χρονια. Απο την αλλη δεν νιωθω οτι εχω τοσες γνωσεις, ωστε να αναλαβω μια θεση εργασιας και να τα βγαλω περα σε αυτην, νιωθω οτι υπαρχουν πολλα αλλα που πρεπει να μαθω, νιωθω ανεπαρκης. Και ακομα κ αν τελικα αποφασισω να δουλεψω, δεν ξερω αν θελω να μεινω στην Αγγλια, οπου σπουδαζω τωρα, η αν προτιμω να γυρισω Ελλαδα. Ναι ξερω, ειναι αστειο να λεω οτι σκεφτομαι σαν ενδεχομενο το να γυρισω Ελλαδα, ομως απο την αλλη στην Αγγλια υπαρχει πολυς ανταγωνισμος, δεν ξερω πως θα μπορεσω να βρω δουλεια αναμεσα σε τοσους αλλους. Και με φοβιζει γενικα η ιδεα να αρχισω μια νεα ζωη σε μια αλλη χωρα, μακρια απο τη χωρα μου. Νιωθω οτι θα βιωνω πολλη μοναξια αν συμβει κατι τετοιο, γιατι καλως η κακως, ακομα κ αν βγαζω λεφτα, αυτο δεν αρκει για να ειμαι καλα. Επισης, δεν ξερω σε τι δουλεια συγκεκριμενα θα μου αρεσε να δουλεψω, παρολο που το αντικειμενο σπουδων μου γενικα μου αρεσει. Και γενικα ωρες ωρες αναρωτιεμαι τι θα γινει αν βρω εδω μια δουλεια, αλλα δεν περναω καλα. Αν δεν μ αρεσει η ζωη μου εδω. Θα γυρισω πισω? Γενικα εχω και μια αναβλητικοτητα σαν ανθρωπος, η οποια κανει τα πραγματα ακομα χειροτερα. Με φοβιζουν οι αλλαγες. Ακομα και το να ερθω στην Αγγλια για μεταπτυχιακο ηταν υπερβαση για μενα, δεν πιστευα ποτε οτι θα μπορουσα να αφησω την χωρα μου κ να παω να σπουδασω εξω μονη μου. Κ ομως το εκανα. Κ μπορω να πω οτι προσαρμοστηκα πολυ ευκολα. Κ νιωθω ωραια που παρα το οτι με αγχωνουν οι αλλαγες, πηρα εστω κ μια φορα στη ζωη μου το ρισκο κ ηρθα σε μια αλλη χωρα για σπουδες. Ομως δεν ξερω αν πρεπει να παρω κ τωρα στο θεμα της δουλειας το ιδιο. Γιατι, οπως και να το κανουμε, ειναι αλλο το να πας να σπουδασεις εξω για ενα χρονο, οπου ξερεις οτι θα εισαι με αλλους φοιτητες, οι περισσοτεροι απο τους οποιους θα ειναι στην ιδια φαση με σενα (σε ξενη χωρα, μακρια απο οικογενεια κλπ) κ αλλο το να αποφασισεις να μεινεις μονιμα σε μια χωρα του εξωτερικου. Αυτο θελει πολυ θαρρος, το οποιο δεν ξερω αν εχω, ωστε να το κανω.Βλεπω συμφοιτητες μου που ειναι τοσο αποφασισμενοι οτι θελουν να μεινουν εδω κ να δουλεψουν κ που δεν τους νοιαζει που θα ναι μακρια απ τη χωρα τους κ λεω πως γινεται? Δεν τους φοβιζει το να ειναι μονοι τους σε μια αλλη χωρα χωρις κανεναν? Μονο εγω κανω τετοιες σκεψεις? Ειναι απλα θεμα χαρακτηρα? Οσοι ειστε στην ιδια φαση με μενα, πως νιωθετε? Τα σκεφτεστε κ σεις ολα αυτα? Θα ηθελα πολυ να μαθω.