ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

28 ετών, μια κοπέλα που πάντα ήμουν αρκετά ώριμη για την ηλικία μου αλλά δε κατάφερα να ισορροπήσω στη ζωή. Ζω στην επαρχία, κλεισμένη στη ντουλάπα μου και φοβάμαι να ζήσω, να φλερτάρω, να κάνω έρωτα. Άνεργη, να προσπαθώ να βρω δουλειά γιατί κάθε χρόνος που περνάει είναι χειρότερος και παράλληλα να αναδύεται όλο και περισσότερο μία τάση φυγής. Νιώθω ότι έχω βαλτώσει... ελπίζω αν βρω μια δουλειά να αποκτήσω περισσότερο αυτοπεποίθηση και να βρω μια κοπέλα να τις προσφέρω αγάπη, έρωτα και ό,τι άλλο έχω στερηθεί και έχω ανάγκη...σχεδόν από επιλογή ή έλλειψη τύχης, ξέρω γω ; Έχω ανάγκη από μια σχέση αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι θα είναι η πρώτη μου. Φοβάμαι τι θα σκέφτεται η άλλη κοπέλα για μένα, φοβάμαι την πρώτη μου φορά, νιώθω ότι άργησα, ότι καταπιέστηκα πολύ, έθαψα τα θέλω μου για ποιον; γιατί;Από την άλλη δεν έχω δουλειά, δεν δούλεψα ποτέ. Ψάχνω εδώ και 3 χρόνια αλλά η επαρχία είναι μικρή και οι άνεργοι πολλοί. Φοβάμαι, άρχισα να αμφιβάλλω για τις ικανότητες μου παρόλο που όσοι με δοκίμαζαν μου έλεγαν χωρίς δεύτερη σκέψη μείνει...αλλά μου πετούσαν 100 ευρω έτσι λόγω απειρίας. Και τι να τους πεις ''ξέρετε και 1000 να μου δώσετε τα 900 θα πηγαίνουν στους γονείς μου γιατί έχουν την ανάγκη μου;''. Φαύλος κύκλος, μια μαύρη τρύπα που με ρουφά και δεν ξέρω από που να πιαστώ. Έχω όνειρα, έχω φιλοδοξίες, αυτά με κρατάνε. Νιώθω ότι τρελένομαι. Βλέπω γνωστούς, συμμαθητές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που πηγαίνουν από δω και από κει, που πάνε ταξίδια και λέω ''κάτι κάνω λάθος''. Εγώ το σκέφτομαι και το προγραμματίζω για να χαλάσω 10-15 ευρώ για να πάω στη γείτονα πόλη! Θέλω να σκέφτομαι ότι θα διορθώσουν τα πράγματα αλλά νιώθω ότι έχω κολλήσει και δεν ξέρω από που να αρχίσω. Και κάπως έτσι απλά περνάνε οι μέρες, δεν προκύπτει κάτι επαγγελματικό, δεν προκύπτει κάτι ερωτικό...απλά υπάρχω