Ε πρέπει να είναι πολύ σκληρό ειδικά αυτό με τα φροντιστήρια, εφόσον η πλειοψηφία έχει την στήριξη των γονιών σε τέτοια θέματα..Τουλάχιστον τα αδέρφια τα πάτε καλά μεταξύ σας να βοηθάει ο ένας τον άλλον όσο μπορείτε? Ίσως να έχετε καταφέρει πράγματα ολομόναχοι και να έχετε μάθει να είστε ανεξάρτητοι, αλλά όντως δε θα αλλάξουν ποτέ οι γονείς σας, αν σε ενοχλεί τόσο πολύ το θέμα και το σκέφτεσαι και νιώθεις αδικημένος/η μπορείς να μιλήσεις με έναν ψυχολόγο.
10.3.2018 | 13:05
Οι γονείς μας
Είμαστε 3 αδέρφια. Οι γονείς μας ήταν και είναι άνθρωποι που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν στην πραγματικότητα για εμάς. Άνθρωποι που ο καθένας κοίταζε πως θα περάσει καλά. Δεν ενδιαφέρονταν ούτε ο ένας για τον άλλον, ούτε για τα παιδιά τους. Ότι χρήματα είχαμε τα σκορπούσαν. Ο πατέρας μου ειχε κληρονομήσει απο τους γονείς του ένα σπιτι. Με το που παντρεύτηκε, το πούλησε και αγόρασαν χλιδάτα έπιπλα και ακριβό αυτοκίνητο. Έμειναν χωρίς σπίτι και νοίκιασαν. Ενοίκιο...λεφτά στον αέρα, ενώ υπήρχε σπίτι. Απλά...ήθελαν να ζήσουν σε νέας κατασκευής σπίτι. Χρήματα σε ρούχα ακριβά και εμείς να μην έχουμε για να πληρώσουμε φροντιστήρια. Τέλος πάντων. Τελείωσα το σχολείο. Τους είπα να ανοίξω ένα περίπτερο, να το δουλεύω εγώ αλλά για λίγες ώρες την ημέρα να με βοηθάνε για να ξεκουράζομαι λίγο η να τακτοποιώ άλλες υποχρεώσεις. Είπαν, τι λες; έχω το πρόγραμμα μου (βόλτες, ύπνος). Δεν με βοήθησαν ποτε. Σε τίποτα. Ούτε εμένα ούτε τα αδέρφια μου. Βλέπω γονείς να νοιάζονται για τα παιδιά τους, να βοήθανε επαγγελματικά, να βοηθάνε με τα εγγόνια και με πιάνει το παράπονο. Η αδερφή μου έχει δύο παιδιά και η μητέρα μας ποτέ δεν της τα κράτησε, ούτε για δέκα λεπτά. Ίσα-ίσα που κάποτε της είπε, δικά σου είναι και να τα αναλάβεις, δική σου η ευθύνη, ας μην τα γένναγες. Άλλοι γονείς από τον περίγυρό μου έχουν προτεραιότητα τα παιδιά τους. Τα στηρίζουν και βοηθάνε είτε στο μεγάλωμα των εγγονιών τους είτε στο επαγγελματικό ξεκίνημα των παιδιών τους. Γιαυτό, έχουμε διαλυθεί σαν οικογένεια.
4
