ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχαμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια. Γύρω στα 15 με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις που δεν μπορουσαμε να κανυμε αλλιώς. Οι σχέσεις μας μετά το θάνατο του πατέρα μου είχαν παγώσει. Ποτέ άλλωστε δεν ηταν καλές. Έλα όμως που όταν φεύγει ένας άνθρωπος με τον οποίο έχεις συνδέσει κάποιες στιγμές της ζωής σου κάτι νιώθεις. Μια θλίψη γιατι τα πράγματα θα έπρεπε να έχουν γίνει διαφορετικά. Φταίξαμε και οι δυο. Και εκείνη και εγώ. Εγώ με τον εγωισμό μου και με την τάση μου να παίρνω πάντα το μέρος της μητέρας μου κι εκείνη με το ότι δε δεχόταν διαφορετική άποψη. Ήθελε τα πράγματα να γίνονται σύμφωνα με τα δικά της πιστεύω. Κι εγώ κόντρα στην κόντρα. Με αποτέλεσμα όταν δεν τη φοβόμουν πια (μια κουβέντα της στον πατέρα μου μπορούσε να τινάξει το σπίτι στον αέρα από φωνές και καβγάδες) να σταματήσω να της μιλάω. Σταμάτησε να μου μιλάει κι εκείνη. Μια φορά βρεθήκαμε τυχαία σε μια εκδήλωση και μου γύρισε την πλάτη της. ¨Εκανε ότι δε με είδε. Έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Δεν τόλμησα να πάω να της μιλήσω. Δεν θα άντεχα την απόρριψη της. Και τώρα ήρθε η ώρα της και έφυγε. Δεν την έκλαψα. Θα ήταν υποκρισία άλλωστε. Ένιωσα όμως μια συγκίνηση την ώρα που έφευγα από το νεκροταφείο. Σα να έκανε το μυαλό μια διύλιση (Δεν ξέρω αν το γράφω και σωστά) αναμνήσεων φέρνοντας στη μνήμη κάποιες καλές αναμνήσεις. Παλιά γεγονότα από τότε που ήμουν έφηβος και αναγκαζόμουν να περνάω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μαζί της. Που όπως και να έχει έφερνε ωραία δώρα. Και στον πατέρα μου έφερνε στη γιορτή του πάντα ωραία γλυκά. Τότε έλεγα οτι το κάνει για να μας εντυπωσιάσει. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι τον αδερφό της τον λάτρευε. Ίσως και γι αυτο να μη μας συμπαθούσε και τόσο. Γιατι τον έβλεπε να κουράζεται για εμας. Ποιος ξέρει. Κρίμα πάντως έπρεπε να το έχω προσπαθήσει. Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά.