ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο ξαφνικός χαμός του μπαμπά μου με έχει λυγίσει. Κλαίω συνέχεια, κοιτάζω τη φωτογραφία του και του μιλώ. Έμεινα μόνη με τη μαμά μου και οι συγγενείς που υποτίθεται θα έπρεπε να ήταν δίπλα μας σε τόσο δύσκολες στιγμές, κοιτάζουν τα δικά τους. Όλα τυπικά χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον, ούτε ένα τηλεφώνημα να ρωτήσουν πως είμαστε και αν χρειαζόμαστε κάτι. Δεν νιώθουμε ότι έχουμε κάποιο στήριγμα. Εμείς όμως πάντα με τη μαμά μου να βοηθάμε αν έχουν κάποιο πρόβλημα. Έχουμε πολλά προβλήματα οικογενειακά, το σπίτι μας θέλει επισκευές και γενικά συντήρηση και τα οικονομικά μας δύσκολα. Καλούμαι να εργαστώ και έτσι πρέπει για να βοηθήσω, αλλά με αυτοπεποίθηση στο πάτο, με κόμπλεξ από χρόνια ανεργία που είχα και το πόνο του μπαμπά μου στη καρδιά. Ο άνθρωπός μου είναι μακριά, έχουμε απόσταση πολύ καιρό και εκεί στεναχωριέμαι που δεν προχωράμε. Φίλους δεν έχω μιας και πάντα ήμουν μοναχικό άτομο που δεν μπορούσα να εμπιστευθώ ανθρώπους και να κάνω εύκολα παρέα και πόσο μάλλον τώρα που δεν είμαι τόσο μικρή. Βοηθούσα τους άλλους αν μπορούσα αλλά μέχρι εκεί. Πονάει η ψυχή μου γιατί η απώλεια του μπαμπά μου ήταν ξαφνική με απανωτά σοκ που πέρασα μόνη μου. Πίνω ηρεμιστικό για να κάνω κάτι στο σπίτι. Βγαίνω έξω αναγκαστικά αν είναι να ψωνίσω στο σουπερμάρκετ και μετά πάλι κλείνομαι και κοιτάω το κενό.Πονάει η ψυχή μου γιατί είναι σε ένα μνήμα και όχι πια κοντά μας. Φοβάμαι το άγνωστο. Πονάει η ψυχή μου γιατί δεν θα τον ξαναδώ ποτέ επί γης και είμαι κοντά στα 33 αλλά νιώθω ένα φοβισμένο, δειλό παιδί που αναζητά να έρθει το βράδυ απλά να κοιμηθεί για να μην υποφέρει άλλο. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως πήγε σε καλά χέρια γιατί η ψυχή του ήταν απλή γεμάτη καλοσύνη. ''Τα αθώα σου μάτια μπαμπά μου, αυτά τα καστανά σου μάτια που τα είδα παγωμένα και νεκρά θα με στοιχειώνουν για πάντα. Μου λείπεις πολύ και νομίζω πως θα ανοίξεις τη πόρτα ξανά αλλά δεν έρχεσαι... Δεν παρηγορούμαι μπαμπά μου από κανέναν... νιώθω χαμένη σε σκέψεις και συναισθήματα''...