ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σπουδαζω 4 ωρες μακριά απο την πολη που μεγαλωσα.Περιμενα πως και πως να περασω καπου να φυγω.Ενω ολες οι συμφοιτητριες μου χαιρονται που θα πανε σπιτι τους,στη βαση τους,μιλώντας για το ποσο τους εχουν λείψει το σπιτι τους,η οικογένεια τους και η καθημερινότητα στην πολη τους,εγω σκέφτομαι ποσο χαλια θα είναι που για αλλη μια περίοδο θα πρεπει να παω εκει που πια δεν μοιαζει σαν το σπιτι μου.Οι γονείς μου χωρισμένοι.Καλύτερα για ολους μας.Μενω με τη μητέρα μου.Η οποια εχει γίνει πια υστερική.Σε καθε γιορτη εκεινη θελει να παμε Εκεί που βρίσκεται το "προσωπο".Παντρεμένος αυτος.Το περίεργο είναι οτι είναι και η γυναίκα του μαζι.Γιορτάζουμε ολοι μαζί εδω και χρόνια.Εγω ακόμα στα 19 μου να το κατανοήσω ολο αυτο.Αυτη την ιστορία πάντα την υποψιαζόμουν.Μεχρι που στα 16 μου ανακάλυψα μια φωτογραφία γυμνού άντρα στο τηλέφωνο της μητερας μου(καταλαθος),που κατι μου θυμιζε...Εχουν παρει και ενα σκυλακι μαζι.Εννοείται δεν μου φταιει το πλάσμα.Το χουν σα παιδι τους.Μιλανε ωρες τα βράδια στο τηλέφωνο για το αν κατουρησε ή εφαγε καλα.Το θεμα μου ακριβώς είναι οτι θα γυρισω παλι και θα αντικρίσω πάλι τα ιδια και τα ίδια,ενώ πιο πριν θα εχω μια ελπίδα οτι καπως θα εχουν αλλαξει.Στο σπιτι δεν είναι κανεις.Ο αδερφός μου φαντάρος.Η μαμα μου δουλευει.Ή μαλλον δουλεύει στα ωραρια οπως τα μαγαζιά.Αργεί να έρθει μια δυο ωρες σπιτι γιατί μιλαει πυρετωδώς στο τηλέφωνο με αυτον ή τη γυναίκα του,ή την κουνιαδα του.Ουτε που ξερω.Εγω φροντίζω τα σκυλάκια γιατί εκτός του οτι τα αγαπώ,τα εχει καταδικάσει η ιδια σε ενα διαμέρισμα ολη μερα μονα τους.Εκτός απο το ενα που το χουν μαζί και το παιρνει αυτος καποια βράδια.Ο πατερας μου αναίσθητος.Δινει διατροφη(ουτε τα μισα) και νομιζει οτι μεγαλωσε παιδιά ετσι.Οταν νου δινει κανα εικοσαρικο νομίζω νιώθει οτι εχει κανει και το χρέος του.Η γιαγιά μου ταπεινή γυναίκα του χωριού,αντι να του δωσει κανα χαστουκι τον δικαιολογεί σε μενα και υποστηρίζει οτι εχει κάνει τοσα ο κανακαρης της.Στο τσακιρ κεφι μου κατηγορεί τη μητέρα μου και ολο το σοι.Αα ξεχασαα,το "πρόσωπο" είναι και ο λογος που εμεις έχουμε "οτι θέλουμε".Γιατρός αυτος,λεφτα αρκετα.Καθε φορα που τον βλεπω μονο να του φιλήσω τα ποδια δε μου χει πει να κανω η μητέρα. Τι να πω.Εχω παει και σε ψυχολόγο 2 μηνες.Μηπως εχω εγω το πρόβλημα...Η μητέρα μου με πηγε.Γιατι μου ειπε οτι εχω πράγματα να τα βγαλω.Τις τελευταίες φορες τις ξινιζε να τον πληρώνει κ μια μερα της ειπα αν θελει να τον σταματήσω και μου ειπε αντε να τελειώνει και αυτο...Ακόμα να μαθω αν τελικά εγω το εχω το πρόβλημα.Ίσως φταίει που δεν είμαι ανεστητη σαν τον αδερφό μου.Που εγω εχω στο μυαλό μου το σπιτι σαν ενας ζεστός χώρος που πας και χαίρεσαι.Που λησμονεις οταν εισαι μακριά του.Ας ερθω λιγο στην πραγματικότητα ομως...Εγω χθες έκλαιγα που θα ερθω ξανά αντιμετώπη με ολο αυτο και σήμερα γραφω εξομολογήσεις lifo για να το πω σε καποιον.