Το καταλαβαίνω ότι σε έχει πιάσει πανικός αυτή τη στιγμή και μηδενίζεις τα πάντα (και μένα με πιάνει που και που), αλλά το μόνο που κάνεις είναι να χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο για να κρυφτείς από τους κινδύνους και τις ευθύνες. Από που προκύπτει ότι αν πας στο πανεπιστήμιο και βγάλεις μία σχολή θα πληρώνεσαι πάνω από τον βασικό μισθό; Αυτοί που το καταφέρνουν γίνεται γιατί το παλεύουν, δεν συμβαίνει γιατί απλά έβγαλαν μία σχολή. Εσύ έτσι κι αλλιώς έχεις βγάλει μία σχολή, τις γνώσεις της σχολής τις έχεις, ακόμα και αν δεν έχεις πάρει την πιστοποίηση, τι σε εμποδίζει να πιάσεις δουλειά βάσει αυτών των γνώσεων; Κι ας πούμε ότι για το επάγγελμα αυτής της σχολής είναι απαραίτητη η πιστοποίηση, ε, μήπως είναι πιο εύκολο να κάτσεις να την πάρεις από το να ξοδέψεις πόσα χρόνια για να πάρεις ένα πτυχίο που μπορεί να μην σου είναι χρήσιμο ούτε τότε; Αν έλεγες ότι θέλεις να κάνεις διακαώς κάτι συγκεκριμένο που χρειάζεται το τάδε πτυχίο τότε θα σου έλεγα να κάτσεις να προσπαθήσεις, αλλά πουθενά από την εξομολόγησή σου δεν διαφαίνεται αυτό.Από την άλλη μηδενίζεις κάθε ευκαιρία που μπορεί να σου παρουσιαστεί από το να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση, λες ακόμα και αν βρω δουλειά θα είμαι το εύκολο θύμα που θα πληρώνομαι ελάχιστα. Επειδή δεν έχεις παιδευτεί στη ζωή σου, μόνος σου, για να προχωρήσεις, και δεν ξέρεις πως είναι η διαδικασία, ότι θέλει μικρά βήματα, ρεαλιστικά, θα συμβούλευα να λάβεις την καθοδήγηση από κάποιον άλλο, όπως ένας ψυχολόγος (μιας και σε ταλαντεύουν και άλλα ζητήματα που θα σου ήταν χρήσιμος) για να μπορέσεις να βάλεις τα πράγματα σε μία σειρά.Κάτσε να σκεφτείς ρεαλιστικά τι μπορείς να κάνεις για να βελτιώσεις την κατάσταση, ποιες είναι οι επιλογές σου άμεσα, με τις συγκεκριμένες συνθήκες που ισχύουν στη ζωή σου, και ξεκίνα να τα εφαρμόζεις σιγά σιγά. Αποδέξου ότι αυτές είναι οι συνθήκες, δεν έχει νόημα η μοιρολατρία, το τι κάνουμε με αυτά τα υλικά που διαθετουμε από δω και πέρα είναι το ζήτημα. Όταν θα κατακτάς ένα μικρό στόχο (όπως πχ να αρχίζεις να βγάζεις χρήματα για τον εαυτό σου) τότε θα βάζεις τον επόμενο στόχο κοκ. Δεν θα σκεφτείς όλες τις λύσεις άμεσα, σου λείπει εμπειρία και γνώση για να το κάνεις αυτό, είναι σαν να θες να ξέρεις να παίζεις βιολί χωρίς να ξεκινήσεις από τα βασικά μαθήματα, να αποφύγεις τα χρόνια εξάσκησης, την προσπάθεια, την επιμονή που χρειάζεται.
28.3.2018 | 18:04
Εννιά χρόνια που δεν κατάλαβα πως πέρασαν. Που θα βρω βοήθεια?
Από μικρός είχα βιώσει bullying και βία (σωματική, λεκτική και ψυχολογική) σε γυμνάσιο και λύκειο. Αποτέλεσμα αυτών των καταστάσεων ήταν να μην ασχολούμαι με τα μαθήματα μου και να κάνω λάθος επιλογή στο λύκειο (επέλεξα τεχνικό ενώ ήθελα να περάσω σε σχολές που πέρναγες μόνο από ενιαίο). Αφού απέτυχα στις πανελλήνιες (μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση) ουσιαστικά παράτησα τη ζωή μου και δεν με ενδιέφερε τίποτα. Πήγα σε ΙΕΚ αλλά ήμουν τελείως αδιάφορο, δεν είχα όρεξη. Έβγαλα τη σχολή απλά δεν πήρα πιστοποίηση.Μετά ακολούθησε ο στρατός οπού κάπου εκεί ο χρόνος είχε σταματήσει να δουλεύει σωστά για εμένα. Δεν κατάλαβα πότε μπήκα φαντάρος, θυμάμαι ελάχιστα από όσα πέρασα και όσους γνώρισα στον στρατό.Αφού απολύθηκα ακολούθησε η κατρακύλα.Έχοντας περάσει περιστατικά bullying, προσβολές για την εμφάνιση μου, αποτυχία να εκπληρώσω τα όνειρα μου, ελάχιστες ερωτικές εμπειρίες με κοπέλες κλπ, κλείστηκα στον εαυτό μου.Από τα 21 μέχρι και πέρυσι, στα 29 μου, δεν έβγαινα από το σπίτι. Για την ακρίβεια δεν κατάλαβα πως από τα 21 έχω φτάσει φέτος τα 30. Με φίλους και γνωστούς δεν έχω μιλήσει όλα αυτά τα χρόνια, παρά μόνο μέσω ίντερνετ. Πέρασα ένα διάστημα όπου ο χρόνος σταμάτησε. Στο μυαλό μου είναι σαν να είμαι 23 το πολύ, δεν μπορώ να καταλάβω πότε πέρασαν τόσα χρόνια.Αν δεν έτρωγα ένα γερό χαστούκι από την ζωή πέρυσι θα ήμουν ακόμα σε αυτήν την κατάσταση.Τόσα χρόνια με συντηρούν οι δικοί μου. Δεν ξέρω αν αυτό που πέρασα είναι κάτι ψυχολογικό ή αν απλά φοβόμουν και είχα απογοητευτεί για όσα είχα τραβήξει όμως είμαι πανικόβλητος. Έχω φτάσει 30, δεν έχω δουλέψει ποτέ, δεν έχω κανένα χαρτί τριτοβάθμιας ή αγγλικών και βλέπω τους γονείς μου στεναχωρημένους εξαιτίας μου.Το κεφάλι μου είναι καζάνι, είναι λες και ξύπνησα σε άλλη εποχή και πρέπει να βρω τρόπο να κάνω πράγματα που δεν έκανα όταν έπρεπε.Θέλω να σπουδάσω, να γίνω στη ζωή μου κάτι. Θέλω να κάνω ευτυχισμένους τους δικούς μου.Λεφτά για φροντιστήριο δεν έχω, ώστε να μπορέσω να δώσω πανελλήνιες και να σπουδάσω κάτι. Υποτροφία αμφιβάλω αν μπορέσω να βρω. Δουλειά αποκλείεται να βρω και ακόμα και να βρω, θα είμαι το εύκολο θύμα που θα με πληρώνουν 300 ευρώ για 8 ώρες με μισή ασφάλιση.Το ξέρω πως είμαι καταδικασμένος όμως το μόνο που με νοιάζει πλέον είναι να κάνω περήφανους και χαρούμενους τους δικούς μου. Θέλω να μπω σε μια σχολή τόσο για να εκπληρώσω τα όνειρα μου όσο και για να δώσω στους δικούς μου κάτι που θα τους κάνει ευτυχισμένους.Χρειάζομαι βοήθεια, είμαι αγχωμένος, έχω όλη μέρα πονοκέφαλο και ναυτία, κλαίω, υποφέρω. Τι να κάνω? Δεν αντέχω άλλο.
4
