ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μια βδομάδα γίνομαι 27 και δεν το διαχειρίζομαι καθόλου καλά. Προφανώς και δεν με έχουν πάρει τα χρονια και το ξέρω και προσπαθώ να το ορθολογισω αλλα δεν. Νιώθω ότι πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους, ότι οι αποφάσεις έχουν πλέον μια μονιμότητα, ότι πρέπει να επιλέξω πως θέλω τη ζωή μου. Δεν μπορώ τι μονιμότητα. Με τρομάζει, με αγχώνει. Πιο παλιά ένιωθα ότι ακόμα έχω να ζήσω πολλά πράγματα, πολλούς ανθρώπους να γνωρίσω, να ταξιδέψω, να αποφασίσω που θέλω να ζήσω. Τώρα νιώθω ότι λίγο πολύ οι ευκαιρίες για καινούρια πράγματα μειώνονται, όλοι είμαστε πιο σοβαροί, πιο μετρημένοι, χωρίς την ίδια όρεξη για πράγματα που είχαμε παλιότερα. Οι περισσότεροι φίλοι μου δουλεύουν, έχουν τη σχέση τους και θα βρεθούμε Παρασκευή για ένα ποτό μέχρι τις 1.00 γιατί μετά δεν ξέρω, κουράζονται, βαριούνται. Και εγώ έχω σχέση και είμαστε παρα πολύ καλά, όμως και εκείνος είναι σε αυτή τη φάση. Να είμαστε πιο πολύ οι δυο μας, να βγαίνουμε που και που, μέχρι εκεί. Δεν ξέρω ρε παιδιά, νιώθω ότι όλοι έχουν βολευτεί σε μια τυπική καθημερινότητα, δουλειά, σπίτι και φοβάμαι ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Εντωμεταξύ είναι όλοι σε δουλειές με στάνταρ ωράριο εκτος από εμενα, που έχω και το μεταπτυχιακό μου. Και όλοι είναι μονίμως κουρασμένοι και που να τρέχουμε τώρα κλπ. Νιώθω ότι μεγαλώσαμε και έτσι θα είναι τα πράγματα από δω και πέρα. Και δεν μου αρέσει ρε παιδιά.