ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 και δεν είμαι καθόλου έτοιμη να μπω στη νοοτροπία των 30. Δεν είμαι έτοιμη να πετάξω τα τζιν και τα κολάν μου και να αρχίσω να φοράω αυστηρά ρούχα και σακάκια, δεν είμαι έτοιμη να κρατήσω ένα σπίτι μόνη μου, δεν είμαι έτοιμη να συζητάω μόνο για σοβαρά θέματα και άγχη λογαριασμών κτλ στις εξόδους μου, δεν είμαι έτοιμη να σταματήσω να πηγαίνω σε κλαμπ, δεν είμαι έτοιμη να παντρευτώ και φυσικά δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου έτοιμη να γίνω μάνα! Μέσα μου (και εξωτερικά όμως) νιώθω μικρή και όχι με την έννοια της ανωριμότητας, αλλά έχω ακόμα την όρεξη και την ενέργεια που είχα στα 18. Δε νιώθω έτοιμη να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες και τη μιζέρια που σύμφωνα με την κοινωνία θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν οι συνομήλικοί μου, δε θέλω να γίνω μια υστερική που γκρινιάζει για τα πάντα: για τη δουλειά της, για τη βενζίνη που καίει, για το ότι δεν της μένουν λεφτά στην άκρη, που ξυπνάει από τις 5 για να έχει το σπίτι στην εντέλεια, να μαγειρέψει και να προλάβει πριν τη δουλειά να αφήσει το μωρό στον παιδικό σταθμό! Για την ακρίβεια, αυτή η προοπτική με τρομάζει! Είναι τόσο κακό;