ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο μικρη ημουν αφελης. Ερωτευομουν πλατωνικα- παιδικα στο σχολειο και επλαθα ασυνείδητα με το μυαλο μου μια εξιδανικευση. Ειχα απο παντα μια κεντρικη ιδεα του ερωτα, λες και ηξερα τι ειναι και επρεπε να το βρω και να το ζησω. Μεγαλωνοντας, παλι πηγα να εξιδανικευσω κοσμο. Παλι ένιωθα οτι ενα κομματι μου ειναι καπου εκει εξω και πρεπει να το βρω. Οσους ερωτευτηκα ηταν γιατι εβλεπα ενα κομματι δικο μου μεσα σε αυτους. Η ισως γιατι ηθελα απελπισμενα να ενωθω με αυτο το κομματι μου και η λαχταρα μου αυτη μου εδινε την ψευδαισθηση οτι το βρηκα.. Ποτε ομως δεν το εβρισκα. Και ακομα και οταν δεν με ενοιαζε και επικεντρωνομουν στην προσωπικη μου εξελιξη και δεν έψαχνα , παλι εκεινο το κομματι μου δεν το γνώρισα. Ουτε τωρα ψαχνω, για να πω την αληθεια. Απλως υπαρχουν καποιες στιγμες που ακομα και οσοι ειμαστε ανεξαρτητοι ανθρωποι, με οραμα για προσωπικη ψυχικη η πνευματικη εξελιξη , με προσωπικούς στοχους, με ενα mindset που δεν ειναι mindset εξαρτησης, παγωνουμε για λιγο το χρονο και φωναζουμε που εισαι; Γιατι δεν με βρηκες ακομα; Γιατι δεν σε βρηκα εγω ακομα; ... Αραγε υπαρχεις;; Λένε οτι για ολους υπαρχουν soulmates , ομως πλεον εχω πειστει οτι αποτελω εξαιρεση. Πολλες φορες πειθω τον εαυτο μου οτι συμβιβαζομαι με αυτο. Αλλες φορες ομως ειναι λες και κατι παθαινω. Μελαγχολω, σκεφτομαι , αναρωτιεμαι, φοβαμαι. Υπαρχουν πολλες πονεμενες ψυχες εκει εξω που αξιζουν μια αγκαλια τη νύχτα, συντροφικοτητα, αγαπη, παθος , γενικα αξιζουν να ζήσουν τον έρωτα στο μεγαλειο του. Ναι ολοι το αξιζουν, αλλα οι πονεμενες ψυχες περισσοτερο. Γιατι ο ερωτας ο αληθινος ισως ειναι η μονη θεραπεια που τους εμεινε και δεν δοκιμασαν ακομη. Εχω πει στον εαυτο μου οτι δε χρειαζομαι κανενα να με κανει ευτυχισμενη και οτι ολα εξαρτώνται απο μενα. Και ναι ετσι ειναι εν μερει. Γιατι ναι, δεν μπορώ να ειμαι 100% παντα θετικη, τελικα ναι εχω την αναγκη μιας αγκαλιας, καποιου να με αγαπαει για οσα ειμαι, τα καλα και τα κακα, τα ομορφα και τα ασχημα, που να με ενθαρρυνει, να πιστευει σε μενα και οταν εγω πιστευω οτι δεν είμαι αρκετη να μου λεει εισαι. Και να το πιστευει. Να με θελει ψυχη και σωματι γιατι με εχει ερωτευτει και εγώ το ιδιο. Ενα αμοιβαιο πάθος με μπολικο συναισθημα, βάθος , παθος και αληθεια. Δεν πειραζει που δε σε γνώρισα. Μου περνάει απο το μυαλο οτι ισως και να μη σε γνωρίσω ποτε. Ισως το δικο μου ταιρι να μην υπαρχει. Ισως να φτιαχτηκα για να στεκομαι μονη μου, να πεφτω και να σηκωνομαι απο τα βάσανα της ζωης μονη μου. Δεν πειράζει. Ισως αντεχω. Ισως και οχι... Και αυτο γιατι το γράφω θα μου πειτε; Αφου απο οσους το διαβάσουν κανεις δεν ειναι το ταιρι σου. Γιατι αυτο το ξημερωμα ειναι ενα απο εκεινα που πονανε. Γιατι απλα εχω την αναγκη καπου, κατι να πω. Εχω την ανάγκη να βγαλω κατι απο μεσα μου, να κοιμηθω και αυριο να ξυπνησω σαν απο ληθαργο, εχοντας ξεχασει οσα σκεφτηκα σήμερα....