ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ώτησα που είναι η συγκεκριμένη καφετέρια. Μου απάντησαν. Πήγα, παραγγείλαμε, ήπια καφέ γαλλικό, μιλήσαμε κάπου στα 125 λεπτά. Έτρεξα για το αστικό. Το πρόλαβα. Μπήκα, χτύπησα εισιτήριο, κάθισα, μετά σηκώθηκα γιατί ήρθε μια γιαγιά, πήγα παραπίσω και ξανακαθισα. Απαντησα στην κλήση. Μιλήσαμε περί τα 5 λεπτά. Γέλασα λιγο και με ένα αστείο που μου είπε. Το έκλεισα πρώτος. Βρήκα τα κλειδια στην αριστερή μου τσέπη. Ξεκλείδωσα, ξάπλωσα στον άσπρο αμόλυντο καναπέ μου. Είναι ο καναπές μου. Έκλεισα τα ματια. Ξαναθυμήθηκα μια εκδρομή στη Ζάκυνθο. Σηκώθηκα, πλύθηκα, έβαλα μουσική, στο Σκάι ειδήσεις. Μετά από κάνα δίωρο διάβασα λίγο. Ξαναξάπλωσα. Και πάλι όρθιος. Από το παράθυρο ξαναείδα δύο γνωριμα παιδιά. Θα ειναι γύρω στα δεκαεφτά. Σκέφτηκα: Καλα μου παιδιά, ουτε εσείς ξέρετε πόσο πολύ Π Ο Ν Α Ω.