ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή μια εξομολόγηση σχετικά με παραχώρηση σειράς σε 2 ηλικιωμένους, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε πει μια καθηγήτριά μου πολλά χρόνια πριν.Η συγκεκριμένη καθηγήτρια ήταν φιλόλογος και ιδιαίτερα χαμηλών τόνων. Σπάνια είχα επαφές μαζί της γιατί ήμουν των θετικών επιστημών. Μια μέρα όμως, σε κάποιο κενό, έτυχε να κάτσουμε να μιλήσουμε. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση πόσο γλυκός άνθρωπος ήταν, πρόθυμη να μιλήσει για τα πάντα. Δεν θυμάμαι πώς ήρθε η συζήτηση και μου εξιστόρησε την εμπειρία της.Ήταν 24 χρονών, είχε μόλις πάρει το πτυχίο και τελειώσει την πρακτική της, και είχε ξεκινήσει ένα πολύ απαιτητικό μεταπτυχιακό. Δούλευε 2 δουλειές ημιαπασχόλησης γιατί οι γονείς της δεν είχαν τη δυνατότητα να τη στηρίξουν οικονομικά. Όλη μέρα έτρεχε από τη μία δουλειά στην άλλη και σε βιβλιοθήκες και μαθήματα. Μου έλεγε ότι ξυπνούσε 6 το πρωί, έφευγε στις 7 και γύριζε 9 ή 10 το βράδυ.Όλα αυτά με τα λεωφορεία. Μία μέρα λοιπόν, ήταν πρωί και πήρε το λεωφορείο για τη δουλειά (κάπου στον Πειραιά). Θυμάμαι να μου λέει ότι ένιωθε εξάντληση, είχαν πρηστεί τα πόδια της και δεν ήξερε πώς θα βγάλει τη μέρα. Έκανε το λάθος και αποφάσισε να καθίσει σε μια άδεια θέση του λεωφορείου.Σύντομα ο κόσμος συνωστιζόταν. Ένας παππούς λοιπόν πάει δίπλα της και της βάζει χέρι, ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που κάθεται ενώ υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι στο λεωφορείο και ότι θα έπρεπε να δώσει τη θέση της.Τη θυμάμαι να μου λέει ότι ήταν τόσο μεγάλη η ντροπή της που έσκυψε το κεφάλι, δεν είπε κουβέντα, και σηκώθηκε από τη θέση στην οποία και έκατσε ο παππούς.Στην επόμενη στάση μπήκε ένας άλλο παππούς γνωστός του πρώτου παππού. Πιάσανε κουβέντα και κάποια στιγμή ο πρώτος παππούς, που με τόσο μένος και δασκαλίστικο ύφος τη σήκωσε από τη θέση της, λέει ότι πάει στο καφενείο παραπέρα να παίξει πρέφα γιατί σε αυτό που πάει συνήθως δεν είχε κόσμο. Μετά θα πήγαινε σπίτι του να φάει. Και το απόγευμα θα ξαναπήγαινε να παίξει πρέφα.Θυμάμαι να της λέω ότι αυτός δεν ήταν παππούς, μ*λ*κ*ς ήταν. Μου είπε να μην εκφράζομαι έτσι, ας τον πω άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας.Καταλήγω λοιπόν στο εξής πολύ απλό:Υπάρχουν ομάδες ανθρώπων που λόγω της κατάστασής τους έχουν ανάγκη τη συμπαράστασή μας. Μπορεί να είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι ή έγκυες ή κάποιος με αναπηρία και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Το ότι βρίσκεσαι σε μια ομάδα τέτοια όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να καταδυναστεύεις τους άλλους, να έχεις παράλογες απαιτήσεις και να τα θες όλα δικά σου.Σέβομαι μέχρι εκεί που με σέβονται κι ας έχω απέναντί μου τον Πάπα της Ρώμης.