ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρίσκομαι διαρκώς κολλημένη στο ίδιο καταστροφικό μοτίβο: Επιλέγω συντρόφους που παριστάνω (κοροϊδεύοντας και τον ίδιο μου τον εαυτό) οτι είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά βλέπω. Κάτι καλύτερο (ως χαρακτήρες).Το μυαλό μου λέει την αλήθεια, η καρδιά μου όμως τρελαίνεται ν' ακούει παραμύθια. Και τους φέρομαι με τον καλύτερο τρόπο. Επιμένω δε μέχρι τελικής πτώσεως, μην τύχει και μου μείνει καμιά αμφιβολία για το ποιόν του καθενός. Να τα δω όλα, να τα μάθω όλα, να τα καταλάβω όλα. Τι χάσιμο χρόνου, τι ξόδεμα δυνάμεων και τι απογοήτευση κάθε φορά! Και παρά τις συναισθηματικές καταστροφές που έχω υποστεί , δεν αλλάζω αυτή μου τη στάση. Φαίνεται τελικά πως δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς και πως είμαι καταδικασμένη στη μοναξιά και στη δυστυχία... Ή μήπως υπάρχει ακόμη ελπίδα;