ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανακάλυψα σήμερα κάτι για το οποίο είμαι βαθιά προβληματισμενη. Κάνοντας μια μίνι ανασκόπηση των σχέσεων μου στα 25 μου, συνειδητοποίησα ότι όταν νιώσω πως ο άλλος με θέλει, με διεκδικεί, με αγαπάει και γενικά έχει θετικά συναισθήματα για μένα, εγώ αμυνομαι αισθανομενη έναν "οίκτο" " προς αυτόν. Δηλαδή του τύπου ότι δεν αξίζω να με αγαπάει κάποιος και να με θέλει ερωτικά και σιγά σιγά" ξενερωνω". Αυτό συμβαίνει κυρίως στον ερωτικό τομέα, αλλά όχι μόνο. Ενώ αντίθετα, όταν δεν έχω ξεκάθαρη θετική ανταπόκριση από τον άλλον, μπορεί να κολλήσω και να τον θαυμάζω η να ελπίζω τέλος πάντων. Έχω διάφορα θεματακια γενικά και κάνω ψυχοθεραπεία προσπαθώντας να τα λύσω, αλλά αυτό ήταν κάτι που το συνειδητοποίησα σήμερα ουσιαστικά. Έχει κανεις άλλος παρόμοιες σκέψεις και εμπειρίες; Στενοχωριεμαι και σκέφτομαι ότι μπορεί να έχω πληγώσει άθελά μου έτσι κάποιον, αλλά προφανώς δεν είναι κάτι που το κάνω συνειδητά και επίτηδες. Είναι σαν ένας τρόπος ίσως να "προστατεύσω" τον εαυτό μου από το βαθύτερο δέσιμο με κάποιον άλλον. θα ήθελα πολύ να μάθω αν κάποιος κατάφερε να το επεξεργαστεί όλο αυτό και να το ξεπεράσει. Τα αίτια που συμβαίνει νομίζω ότι τα ξέρω, αλλά θα χαιρόμουν να ακούσω και άλλες εμπειρίες με θετική εξέλιξη. Ελπιζω να μην είναι πολύ συγκεχυμενα ετσι όπως τα έγραψα.