ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου ήρθε επιφοίτηση. Αν και ιδιαίτερα αγχώδες άτομο, με πολλές φοβίες, αδυναμία χαλιναγώγησης παρορμήσεων, κυκλοθυμίες και άλλα τέτοια όμορφα. Αν και άτομο με μεγάλη φοβία στην απόρριψη, πολύ ανασφαλές, και όταν μου τη βαρέσει ΄πολύ παρορμητικό όπως είπα... Που δεν έχω μάθει να φέρομαι ήρεμα και με λογική, που είμαι εκρηκτική και νευρική (μα τι γαμάτο χαρακτήρα έχω, ρε φίλε).Επειδή λοιπόν γνώρισα τελευταία έναν άντρα νεότερό μου κατά 3 χρόνια (24), που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μου χαρακτήρα... Είμαστε σε μια επαφή επαγγελματικής φύσεως και έχω αρχίσει να τον μαθαίνω ως ένα βαθμό. Είναι άτομο που αρχικα όταν τον είδα πώς φέρεται είπα μέσα μου: α, καλά, χαζό είναι. Έβγαζε μια τέτοια παιδικότητα και ηρεμία, λες και δεν έχει καμία σκοτούρα. Πολύ χαμόγελο, καμία σκιά στα μάτια, κανένα αποτύπωμα "πόνου" ή μελαγχολίας στην αύρα του, χαλαρός στο φουλ, εντελώς κουλ, ταυτόχρονα σοβαρός, ευγενικός, ένας μικρός κύριος. Μια μέρα με χαμόγελο μου λέει: "είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος". Του λέω: "εγώ δεν είμαι". Μου λέει: "το ξέρω". Εκείνη τη στιγμή μού την έδωσε η ηρεμία του, σκέφτηκα πάλι "το άτομο δεν έχει πάθει τίποτα ως τώρα στη ζωή του, είναι ακόμα σε εφηβικά συννεφάκια, δεν έχει ιδέα τι θα πει ΠΡΟΒΛΗΜΑ".Την αλήθεια δεν μπορώ να την ξέρω. Μπορεί όντως να είναι ένα "χαζό" παιδάκι ακόμα, που η ζωή τού τα έφερε καλά και έχει την ψυχική ικανότητα να είναι μονίμως χαρούμενος. Ή είναι απλώς χαζοχαρούμενος, ό, τι και να συμβεί δεν φιλτράρει τίποτα. Ή μπορεί να έχει καλά κρυμμένες πληγές και να επιλέγει να κρατάει μια θετική στάση σε όλα. Δεν το ξέρω.Το θέμα είναι πως ό, τι κι αν ισχύει από τα παραπάνω, η επαφή μαζί του μού έκανε καλό. Μάλλον δεν θα τον ξαναδώ, αλλάζουν σύντομα τα δεδομένα της συνεργασίας που έχουμε. Είτε είναι χαζό, είτε δεν είναι, είπε μια φράση σήμερα που αν και την έχω πει και ακούσει ένα εκατομμύριο φορές, σήμερα για κάποιο λόγο, αντήχησε στο μυαλό μου σαν καμπάνα. Μιλούσαμε για κάτι που ήθελε πολύ να κάνει και δεν μπορούσε (με γυναίκα που του αρέσει πολύ). Όμως χαμογελούσε, παραδεχόταν ότι ναι, το θέλει, αλλά δεν γίνεται, δεν θελει η άλλη καθόλου. Και μου λέει με μοναδικό υφάκι αξιολάτρευτο: C'est la vie!C'est la vie, μάγκες. Κι ας στραπατσαριστούμε.Δεν λέω ότι ο τύπος έγινε το πρότυπό μου αλλά είναι τόσο αλήθεια αυτό που είπε.Δεν παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις. Έτσι είναι η ζωή!