ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου που σπουδάζει σε άλλη πόλη, ελέγε συνέχεια ότι του λείπω και ότι ανυπομωνει να ερθει και να είμαστε μαζί. Το έλεγε όλη μερα κάθε μέρα. Πριν λίγο λοιπόν μου είπε, ότι θέλει να μείνει άλλες 20 μέρες εκεί με τους γονείς του για να δουν το μουντιαλ. Δεν είναι ότι θέλω να τον αποκόψω από την οικογενεια του αλλά έχουμε πολύ λίγο καιρό που μπορούμε να είμαστε μαζί και όταν θέλει να τον πετσοκόψει έτσι νιωθω εντελώς ηλίθια που υπομένω την απόσταση. Θα μπορόυσε να πει στους γονείς του να μην πανε εκει και να είναι εδω και να εχει και αυτους και εμενα. Το κορυφαίο ήταν όταν μου είπε ότι εγω φταίω που δεν έχουμε ώρα μαζι, γιατί όταν ειναι εδώ οι γονείς μου δεν με αφηνουν να γυρναω κάθε βραδυ ξημερωματα ,αν και ειμαι ενηλικη, αλλά κάποιες μερες την εβδομαδα. Επειδη τον ενοχλουσε ειχα τσακωθει απειρες φορες μαζι τους για αυτο το θεμα, χωρις αποτελεσμα φτανοντας σε παρα μα παρα πολυ ασχημο σημειο, αλλα συνεχιζει να μου το χτυπαει λες και φταιω εγω. Νιώθω ειλικρινα ηλίθια με την όλη κατασταση. Είχε το θρασος εκτος αυτου να πει οτι προσπαθω να τον απομονωσω από τους φίλους και την οικογενεια του πάλι γιατι δεν μπορω να βγαινουμε καθε βραδυ, ενω αυτος είναι που δεν μπορει να διαχειριστει την ζωη του και να βρει μια ισορροπία. Τωρα εχουμε ανοιχτη την βιντεοκληση και εγω κλαιω και αυτος μου μιλάει για ασχετα θέματα ενω επιμενει να μην το κλείσουμε.