Όλοι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι με τους οποίους συναντήθηκε ο Σαμαράς, του ζήτησαν να στηρίξει ουσιαστικά τον Παπανδρέου. Από τον Μπαρόζο, μέχρι τον Φον Ρομπάι από τη γραφειοκρατία της ΕΕ, μέχρι το Γάλλο πρωθυπουργό Φιγιόν, το αίτημα ήταν καθαρό:
Η ΕΕ επιθυμεί τη μέγιστη πολιτική σταθερότητα και το σχηματισμό ενός διακομματικού μπλοκ εξουσίας που θα υλοποιήσει μέχρις εσχάτων το σχέδια «διάσωσης».
Τόνισαν στον αρχηγό της ΝΔ πως η κρίση στην Ελλάδα αποτελεί ευρωπαϊκή υπόθεση, εφόσον απειλεί το οικοδόμημα της ευρωζώνης και συνεπώς ξεπερνά τους κομματικούς ανταγωνισμούς.
Από τη μεριά του, ο Σαμαράς πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να ξεκαθαρίσει τη θέση του.
Γνωρίζει φυσικά πως αυτή τη στιγμή η ταύτιση του με το «μνημονιακό» μπλοκ θα σήμαινε το τέλος των πολιτικών του σχεδίων.
Συνεπώς είναι λογική η στρατηγική της χρυσής εφεδρείας του Σαμαρά, με τη διαφορά πως σε συνθήκες κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, δεν αρκούν οι λεκτικές διαφοροποιήσεις του τελευταίου χρόνου για να σωθεί.
Επιπλέον το Ζάππειο 2 δε φαίνεται να συγκινεί τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, αφού όλοι κατανοούν -και πρώτος ο αρχηγός της ΝΔ, για αυτό δεν επιθυμεί εκλογές-πως με ελάχιστες παραλλαγές θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική.
Τέλος, γύρω από την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου πολώνονται και προνομιούχα στρώματα που αντιδρούν στην υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού εντός ευρώ, όμως στη ΝΔ αντιλαμβάνονται πως αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή προοπτική είναι ακόμα κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία.
Σε κάθε περίπτωση η ασφυκτική πίεση για συναίνεση, πιστοποιεί πως οι εξωθεσμικές παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή θα ορίσουν μάλλον και τις πιθανές πολιτικές λύσεις.
σχόλια