ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδια και ακομα σκεφτομαι καποιον που ειχα γνωρισει ενα βραδυ. Γιατι? Και αλλους εχω γνωρισει απο τοτε και ολα αλλα γιατι τον σκεφτομαι ακομα? Ισως γιατι δεν θα τον δω ποτε ξανα? Τωρα ειμαι παλι στην πολη που γνωριστηκαμε και πιανω τον εαυτο μου να σκεφτεται το ιδιο που σκεφτοταν τοτε: κανε να τον συναντησω. Ενα γυρισμα της μοιρας απλα αυτο. Να τον συναντησω. Ισως γιατι τις ωρες που περασαμε μαζι ειχα αυτο το αισθημα που ναι σπανιο, το αισθημα οτι ανηκω. Οτι με καταλαβαινουν. Κανε να τον συναντησω. Θα ηθελα τοσο πολυ να ημασταν μαζι γιατι τωρα ειμαι τοσο μονη. Ποσο θα το ηθελα. Και τα λεω ολα αυτα εχοντας πληρη επιγνωση οτι πιθανον εκεινος δεν με θυμαται καν.