ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα μια κοπέλα μέσω tinder. Από την αρχή μου είχε πει πως θέλει να φύγει για διδακτορικό στο εξωτερικό, αλλά υπολόγιζε να γίνει σε κανένα χρόνο. Βγήκαμε τη 1η φορά περάσαμε τελεια. Αυτή εν τω μεταξύ μόλις είχε γυρίσει από Αγγλία που είχε πάει για μεταπτυχιακό. Ξανά βγαίνουμε μετά από λίγες μέρες και μου λέει πως θα φύγει για Ολλανδία για διδακτορικό και πως την αίτηση για εκεί την είχε κάνει πριν γυρίσει Ελλάδα. Εγώ έμεινα, γιατί μου αρέσει πολύ, και αφού μου είχε πει για πιο μετά δεν είχα δώσει μεγάλη αξια. Από τη στιγμή που μου είπε πως τον Αύγουστο φεύγει για Ολλανδία, απομακρυνθηκε. Έχει περάσει ενάμισης μήνας. Εγώ τη σκέφτομαι και αυτή απλά με έχει γραμμένο. Της είπα πως μου αρέσει και αυτή μου είπε πως της αρέσω αλλά έχει στο μυαλό της ότι θα φυγει. Πλέον, κρατάω μια επαφή, απλά μιλάμε.Από τη μια η λογική μου λέει πως αφού φεύγει τσάμπα ασχολούμαι και πως πρέπει να σταματησω. Και από την άλλη, μου αρέσει πολύ. Σαν άνθρωπος, σα χαρακτήρας, είναι πολύ όμορφη. Και θέλω να περάσουμε χρόνο μαζί. Αλλα δε με αφήνει να το κάνω. Το έχει απορρίψει και η ίδια ήδη. Γιατί πάνω που βρίσκουμε κάτι που μας αρέσει πολύ και νιώθουμε να ταιριάζουμε να το χάνουμε; γιατί να μη μπορούμε να το δοκιμάσουμε και ας το απορριψουμε εμείς, και όχι οι συνθήκες.