ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αθήνα. Δέκατη τέταρτη μέρα του Ιούλη. Άδεια πόλη, ή μάλλον σχεδόν άδεια. Έχουν ξεμείνει εδώ όσοι έχουν ξεμείνει από χρήμα για περαιτέρω περιπλανήσεις. Kαι κάποιοι τουρίστες. Κοιτάζουν δεξιά αριστερά, ψάχνουν την οδό που αναγράφεται στον ηλεκτρονικό χάρτη του κινητού τους. Τους ζηλεύω. Δεν ξέρω άλλη αίσθηση πιο όμορφη από το να χάνεσαι σε μια πόλη που συναντάς για πρώτη φορά. Κι εγώ. Περπατάω μαγκωμένη και συνεχώς υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου να έχω ίσια πλάτη και ίσια σκέψη- γιατί έτσι πρέπει λέει, να δείχνεις ίσιος και σαφής. Μαγκωμένη κάτω από έναν αλλόκοτα καυτό ήλιο που χτυπάει στο τσιμέντο των πεζοδρομίων και γυρνάει πάνω μου. Κάπως τιμωρητικά θα έλεγα. Πάω να γκρινιάξω μέσα μου αλλά δεν με αφήνω τελικά. Τι τιμωρητικά; Αφού ήλιος είναι, αυτό κάνει. Καίει.Κόντρα στην ισιάδα της σκέψης -αλλά με την πλάτη χάρακα- μηχανεύομαι τρόπους για να προχωρήσω σε τόπους, όπου όλα είναι πιο όμορφα από όσο είναι τώρα. Όλα θα είναι πιο όμορφα από όσο είναι τώρα. Το ξέρω. Δεν ξέρω πώς, τα πώς είναι πάντα πρόβλημα. Λειτουργικό όμως πρόβλημα. Με απανωτές δοκιμές , με αποτυχίες πολλές, λύνεται. Με το να τα κάνεις όλα και κάθε μέρα αλλιώς κι απ’ την αρχή, λύνεται. Στρέφοντας το βλέμμα μέσα σου, παρατηρώντας τα σκαμπανεβάσματα όλων αυτών των χαοτικών που νιώθεις, λύνεται. Ένας όρος: να πιστέψεις. Να δεις μπροστά σου το όμορφο, σε στιγμές που όλα και όλοι φορούν άσχημες μάσκες και σε τρομάζουν, θέλοντας να σε κρατήσουν στο σκοτάδι τους όσο πιο πολύ μπορούν. Γιατί το σκοτάδι τους είναι που αγαπούν, θέλουν να το αγαπήσεις κι εσύ, να μην είναι μόνοι τους. Θυμός γεμίζει τα μάτια μου και θέλει να βγει έξω και να φωνάξει όχι, δεν θα μείνω μαζί σας. Μα δεν βγαίνει. Γιατί στο Παγκράτι και στο κυριακάτικο μεσημέρι του, τα σκαμμένα μάτια στα καφενεία διψούν για μια ένταση που θα απασχολήσει τη συζήτηση για το επόμενο μισαωράκι, έτσι παρέα με τον καφέ της χώνεψης. Δεν θα είμαι εγώ αυτή. Πόσο εύκολα σε λένε παλαβό ε;Περπατάω κι άλλο προς τον σημερινό προορισμό μου και αυτό που θέλει να βγει έξω, βγαίνει σπρώχνοντας. Έρχεται εκείνο που από ένστικτο δυνατό, ήρθε πριν από όλα στο μυαλό μου και το άφησα να φύγει, δίνοντας χώρο σε θυμούς και αηδίες. Καμπύλη στα χείλη μου, λύτρωση. Εγώ, να ξέρετε όλοι εσείς, το έλυσα το βασικότερο όλων πρόβλημά μου. Εγώ βλέπω το Όμορφο.