ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κάπου διάβασα οτι το απωθημένο πονάει περισσότερο απο τον χωρισμό, διότι για να επέλθει ο χωρισμός σημαίνει οτι έχεις ζήσει τον δεσμό και είδες οτι δεν τα βρίσκετε, ενώ με το απωθημένο σκέφτεσαι συνεχώς πως θα ήταν αν θα ήσασταν μαζί.ετσι είναι και με αυτόν. απωθημένο μου αρκετά χρόνια όπου τώρα τελευταία έχουμε δείξει περισσότερο ενδιαφέρον ο ένας στον άλλον, αλλά μένει μόνο ενδιαφέρον. σαν γυναίκα έχω δείξει τι θέλω αλλά σαν άνδρας μένει μόνο στα λόγια και σχεδόν καμία πράξη εκτός απο ελάχιστες. αν προτείνω κάτι και δεν μπορεί τότε είτε δεν θα μου απαντήσει καθόλου είτε θα μου πει πως ''ναι θα το δούμε'' και μετά το ξεχνάει, δηλ. δεν μου λέει ευθέως οχι ενώ κάποιες άλλες φορές δέχεται ή προτείνει και αυτός.ξέρετε πόσες φορές έχω πει στον εαυτό μου πως απλά δεν προχωράει το πράγμα και να κοιτάξω τι θα κάνω με εμένα και προσπαθώ να απομακρυνθώ απο αυτόν και σαν να το διαισθάνεται οτι πάω να ξεκόψω τότε κάνει κίνηση να μου θυμίσει οτι είναι ακόμα εδω και οτι ενδιαφέρεται για μένα, οτι του αρέσω σαν κοπέλα και οτι με θέλει. και εγω πέφτω. πέφτω ξανά. εγω που ήμουν πάντα τόσο δυναμική σχεδόν σε όλα και με αυτόν τον άνδρα με ένα του μήνυμα και πέφτω στα πατώματα και εκεί καταλαβαίνω οτι είμαι εντελώς αδύναμη απέναντί του. πόσες φορές έχω πάρει το κινητό για να του τηλεφωνήσω και να του πω πως αφού δεν κάνει ευθέως κίνηση προς εμένα τότε γιατί με παιδεύει, και όλες μα όλες τις φορές το έχω αφήσει κάτω χωρίς να ξέρω γιατί. ή ίσως ξέρω, επειδή δεν θέλω να τελειώσει έτσι, επειδή αισθάνομαι οτι με αυτόν τον άνδρα δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα αυτό. ή μπορεί και απλά να είναι της φαντασίας μου όλο αυτό και να θέλω να πιστέψω οτι θα γίνει κάτι μεγάλο μεταξύ μας και απλά προσπαθώ να μην κλείσω οριστικά την πόρτα...όποτε δεν μιλάμε είμαι χάλια και όποτε μιλάμε είμαι τόσο ήρεμη και χαρούμενη. μπορώ να κάνω υπομονή και να προχωράω την ζωή μου σε όλους τους τομείς εκτός του προσωπικού χωρίς να με ενδιαφέρει η μοναξιά. το νιώθω οτι δεν μπορώ να προχωρήσω με κάποιον, ναι θα κοιτάξω κάποιον άλλον άνδρα μπορεί και να φλερτάρω μαζί του αλλά μέχρι εκεί.αν κάποια στιγμή μεταξύ σοβαρού και αστείου του πω πως δεν βλέπω να προχωράει το πράγμα άρα δεν θα προχωρήσει ποτέ, μου απαντάει πως κανείς δεν ξέρει πότε πρέπει να συμβεί κάτι και πως δεν υπάρχει καμία πετυχημένη συνταγή στην ζωή για να την ακολουθήσουμε.δεν ξέρω αν είναι απλώς απωθημένο, αν είναι κόλλημα δικό μου, αν είμαι αδύναμη μπροστά του ή είναι κάτι άλλο που μου βροντοφωνάζει μέσα στο κεφάλι μου ''μην κλείσεις οριστικά την πόρτα σε αυτόν!''