ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα... Είμαι 22 χρονών κοπέλα. Είπα να πω κι εγώ εδώ τον πόνο μου μιας και κουράστηκα να γκρινιάζω στους φίλους μου. Ερωτεύτηκα κυρίες και κύριοι. Ναι βεβαίως. Πίσω από μια ηλίθια οθόνη ένας τύπος κάποιο βράδυ του περασμένου Οκτώβρη μου πήρε τα μυαλά. Ένα τυχαίο αίτημα φιλίας ήταν η αφορμή να ξεκινήσουν όλα. Εγώ Θεσσαλονίκη. Αυτός Κρήτη. Αχ Κρήτη... Κρητικός στην ηλικία μου. Είχαμε γνωστούς και δεν εννοώ απλά κοινούς φίλους στο facebook, αλλά στην πραγματική ζωή. Με κέρδισε με τον καιρό το μυαλό του. Είχαμε μια ξεχωριστή επικοινωνία. Μέχρι που τον Ιανουάριο τα ξαναβρήσκει με την πρώην του και εξαφανίζεται χωρίς να μου το πει... Έτσι κι εγώ πάω παρακάτω και ξαφνικά μια νύχτα (καθώς εγώ του είχα κάνει μπλοκ παντού) φτιάχνει άλλο προφίλ και μου στέλνει μήνυμα να μου απολογηθεί, μου ζήτησε συγγνώμη, μου είπε πως με θέλει σαν άνθρωπο, πως του αρέσει η επικοινωνία μας κτλ. Εγώ επειδή ήμουν θεωρητικά αλλού, του το ξέκοψα και αυτός μου είπε ό,τι αν ποτέ θελήσω θα περιμένει. Ε και κάπως έτσι αφού χωρίζω 2 βδομάδες μετά και είχα πιει λιγάκι, του στέλνω μήνυμα και ξαναξεκινάμε. Τότε ήταν που μου αποκάλυψε πως τα βρήκε με την πρώην και γι αυτό κατάλαβα τον λόγο που εξαφανίστηκε... Του είπα πως καλύτερα να μη μιλάμε αφού έχει κοπέλα, και αυτός μου είπε ότι δε θέλει να κόψει την επικοινωνία μαζί μου... Μιλούσαμε που και που... Ήταν η εγκεφαλική μου καψούρα αυτό το άτομο. Τραγουδούσα το: καίγομαι και σιγολιώνω και ένιωθα κάθε στίχο του. Με τα πολλά και τα λίγα ξεκίνησε να απομακρύνεται, μου απαντούσε κάπως ή δεν απαντούσε καθόλου κι έτσι κι εγώ είπα τέρμα. Γνωρίζω ένα παιδί τον Μάιο πάνω και κάνουμε σχέση. Στο μεταξύ εγώ είχα βγάλει εισιτήρια για Κρήτη μιας και κατεβαίνω κάθε χρόνο κάτω λόγω της κολλητής μου που σπουδάζει εκεί. Έρχεται και ο Ιούλιος, πρίν κάτι μέρες η αναχώρησή μου για εκεί. Με το που πατάω το πόδι μου στην Κρήτη, θολώνω. Ήθελα απεγνωσμένα να τον δω. Όχι για πολύ. 5 λεπτά να αντικρίσω τα μάτια του και μετά ας έφευγε για πάντα. Ήθελα μόνο 5 λεπτά. Τίποτα πρόστυχο. Μόνο να δω από κοντά τα μάτια του. Έτσι λοιπόν για να είμαι σωστή χωρίζω από τον δικό μου και του στέλνω μήνυμα ότι είμαι Κρήτη και θέλω να τον δω. Σε διαφορετικές πόλεις. Μια νύχτα γύρω στις 4 το ξημέρωμα μου στέλνει μήνυμα και μου λέει πως έρχεται. Εκείνο το μήνυμα, εκείνη τη στιγμή με έκανε να παραλύσει το μυαλό μου. Και ήρθε... 9 μήνες μετά, εγώ κι αυτός ένα ξημέρωμα μαζί. Αισθανόμουν ευτυχισμένη... Δεν ήταν μόνο 5 λεπτά... ήταν κάτι παραπάνω από όσα φανταζόμουν... Κάναμε έρωτα και έπειτα χάθηκε... Την επόμενη μέρα αισθανόμουν ανακουφισμένη. Είπα πάει τελείωσε. Έζησα το απωθημένο μου. Δεν έχω να περιμένω τίποτα. Όταν όμως γύρισα στη Θεσσαλονίκη είχα ένα κόμπο μέσα μου και άρχισα να ξεσπάω σε κλάματα. Τώρα 7 μέρες μετά κανένα μήνυμα του. Το περίμενα. Μη με πείτε τσουλάκι που πήγα μαζί του, ενώ είναι σε σχέση. Τον είχα ερωτευτεί πολύ πιο πριν... Θέλω να του στείλω να δω τι κάνει, πως πάει, αλλά δεν πατάω ποτέ αποστολή... Λέω αν ήθελε θα μου έστελνε... Πονάω πιο πολύ που ξέρω ότι ήμουν γι αυτόν ένα πήδημα. Γιατί αυτό καταλαβαίνω από το γεγονός ότι δεν έστειλε κάτι... Αν σήμαινα κάτι γι αυτόν θα το έδειχνε... Βέβαια κι εγώ θέλω να του στείλω και δεν το κάνω... Πως πάμε παρακάτω μου λέτε; Πως; Με γοήτευσε το μυαλό του και μετά η ομορφιά του. Επί 9 μήνες ένας εγκεφαλικός έρωτας μαζί του.Όλοι οι φίλοι μου και οι φίλες μου μου λένε να αισθάνομαι χαρούμενη που το έζησα, γιατί άλλοι δεν εκπληρώνουν ποτέ τα απωθημένα τους.Ταυτίζομαι πολύ με κάτι που διάβασα χθες: Όχι δε σε διεκδικώ. Ούτε μέρος από τη ζωή σου θέλω. Δε θέλω τίποτα. Ίσως μόνο ένα πράγμα. Να σε ξαναδώ...Ευχαριστώ για το χρόνο σας! Περιμένω τις συμβουλές σας...