ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μολις γυρισα απο το σπιτι της κοπελας μου.Εχουμε μια ομορφη,πολυ ομορφη σχεση 2.5 μηνων και σημερα ηρθαν οι συνθηκες ετσι που ειπαμε να προχωρησουμε.Καθως,την εγδυνα ,την ειδα λιγο που δισταζε αλλα δε με σταματησε.Οταν της εβγαλα το παντελονι ειδα κατι περιεργα σημαδια στο επανω μερος του μηρου της.Τι ρωτησα τι ειναι και μου απαντησε ,τιποτα.Αλλα αυτα δεν ηταν τιποτα,μια φορα σα ραγαδες δεν ηταν ,αλλα σαν τομες απο χειρουργειο εμοιαζαν.Επεμεινα και με ρωτησε αν ηθελα να μαθω την αληθεια...Μου ειπε οτι παλιοτερα ειχε περασει μια δυσκολη φαση στη ζωη της και αυτοτραυματιζοταν...Και ο μηρος ηταν ενα απο αυτα τα σημεια.Πραγματικα επεσα απο τα συννεφα.Ειναι ο πιο γλυκος ,ο πιο ομορφος και υποστηρικτικος ανθρωπος που εχω γνωρισει.Ο πιο θετικος,ο πιο ζωντανος ,η πιο ευγενικη και ευαισθητη ψυχη.Δε το χωραει ο νους μου,πως ειναι δυνατον ενας ανθρωπος να ποναει τοσο πολυ συναισθηματικα που να αναγκαστει να προβει σε μια τετοια πραξη.Μου φαινεται τρελο...Φυσικα ,δεν προχωρησαμε ,εμεινα εκει να την εχω αγκαλια.Ενιωσα σαν να ειχα χρεος να την παρηγορησω,να της πως οτι θα ειμαι εδω πια για εκεινη....Προσπαθησε να με καθησυχασει ,οτι πια το εχει ξεπερασει και πως ειναι καλα,αλλα εγω δε ξερω πως να νιωσω.....Τα ματια της παντα εβγαζαν μια μελαγχολια και μια θλιψη και ας εμοιαζε παντα χαρουμενη και αισιοδοξη...Τελικα τα ματια δε λενε ψεματα...