ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαρκως στη ζωη μου ερχονται και φευγουν ανθρωποι.  Φιλοι, φιλες, εραστες, αγαπητικοι, ο,τι κι αν ειναι, θα ερθει και μετα θα φυγει. Ισως κατσει κανα μηνα, 2-3 το πολυ. Δεν ειναι οτι τους απωθω. Ειμαι πολυ καλη παρεα. Δινω πολλη αγαπη εκει που αξιζει να δωθει. Απλως, συμβαινουν πραγματα καθε φορα και οι σχεσεις χαλανε. Θα ειναι ενα συμβαν που μας εκανε να χωρισουμε, θα ειναι η μασκα της δηθεν φιλης που της επεσε και ειδα το αληθινο της προσωπο, θα ειναι η αχαριστια, ο εγωισμος, η εκμεταλλευση. Ο,τι και να ειναι, αφηνει πισω εμενα σε κουρελια πληγωμενη, πονεμενη και ψυχικα νεκρη. Τι λαθος εχω κανει πια στη ζωη μου και δε μπορω να εχω ενα φιλο, μια φιλη, καποιον να με αγαπαει πραγματικα. Παντα κατι συμβαινει στο τελος και μενω μονη μου ξανα. Μερικες φορες με πιανει το παραπονο. Γιατι οι αλλοι εχουν φιλους, αγαπητικους και εγω οχι; Γιατι παντα σε μενα τυγχαινουν οι λαθος ανθρωποι ; Δεν αξιζω την αγαπη; Παλι υπο-μονη.