ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να φτιάξεις επιτέλους το σπιτάκι σου σε τέτοιες εποχές; Κοντεύω τα 30 και μένω ακόμα με τους γονείς μου και τον αδερφό μου (τον περνάω 9 χρόνια). Δε λέω, είμαστε δεμένη οικογένεια και παρά τη φυσιολογική τριβή δεν έχουμε κανένα θέμα στο σπίτι. Όμως εγώ ήμουν από μικρή πάρα πολύ ανεξάρτητη, ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου. Τώρα βγάζω περίπου 600 ευρώ, μάλλον πολλά σε σχέση με φίλους 30άρηδες και 40άρηδες που είναι με τα 400 για οχτάωρο. Αλλά έτσι όπως τα υπολογίζω, μπορώ να διαθέτω 200 ευρώ σε νοίκι, και άλλα 250 για ΔΕΗ, νερό, ίντερνετ, κοινόχρηστα κ.λπ. Μου μένουν 150 για να ζήσω τον μήνα. Ευτυχώς δεν βγαίνω έξω, δεν ξοδεύω, μόνο τον καπνό μου, κάνα καφεδάκι στο χέρι το πρωί και κανένα βιβλίο. Αλλά γίνεται έτσι; Απλά δε βγαίνει να ζεις σαν άνθρωπος! Τα σπίτια που έχουν νοίκι στα κυβικά μου είναι κάτι υπόγεια και ημιυπόγεια, αυθαίρετα σε ταράτσες, ή γκαρσονιέρες σε τρισάθλιες περιοχές της Αθήνας. Να προσθέσω ότι οι γονείς μου είναι στο μεροκάματο, δεν έχουμε περιουσία, καταθέσεις, ακίνητα, τίποτα, αδύνατον να με βοηθήσουν κι εγώ δεν θα ήθελα με τίποτα να τους επιβαρύνω, εξάλλου ήδη βοηθάω στο σπίτι ανιδιοτελώς, ό,τι γλιτώνω από διαμονή και διατροφή επειδή μένω μαζί τους, το δίνω για λογαριασμούς και τέτοια, συν τα έξοδα του μικρού, που δεν δουλεύει και τον φροντίζω όσο μπορώ. Δεν είναι κατάσταση αυτή όμως, να πιάνουμε τα 30 και να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα! Κι όσο καλά και να είσαι στην οικογένειά σου, η ανεξαρτησία δεν είναι απόλυτη. Δεν μπορείς να μπαινοβγαίνεις στο σπίτι ό,τι ώρα θες χωρίς να υπολογίζεις κανέναν. Θες τον προσωπικό σου χώρο, τον χρόνο σου. Δεν ξέρω αν για τα τόσο υψηλά ενοίκια φταίνε τα AirBnb κ.λπ. Σαν μάστιγα μου φαίνονται εμένα προσωπικά. Αλλά είναι πολύ άσχημο να μην μπορείς να ζήσεις μόνος σου αξιοπρεπώς, σε ένα μικρό πλην νορμάλ διαμερισματάκι. Και όχι, δεν θέλω συγκάτοικο, θέλω να είμαι απολύτως μόνη μου, ελεύθερη με τον εαυτό μου. Έχω απελπιστεί ειλικρινά. Κι από πάνω έχω και τύψεις, γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πολλές και βαριές οικονομικές δυσκολίες, όχι σαν εμένα που κλαίγομαι για την "ανεξαρτησία" μου. Δεν είναι λογικό όμως από την άλλη να θέλεις να φύγεις από τη "φωλιά", να φτιάξεις τον προσωπικό σου χώρο και να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου; Δε δουλεύουμε για να ζούμε πια, ζούμε για να δουλεύουμε. Όλος ο μισθός σε υποχρεώσεις και όλα τα πράγματα, από τα νοίκια μέχρι τα σούπερ μάρκετ, απλησίαστα σε τιμές. Τη μια να πληρώνεσαι και τρεις μέρες μετά να είσαι απένταρος. Φοβάμαι ότι θα περάσουν τα χρόνια κι εγώ θα είμαι ακόμη με τη μαμά, τον μπαμπά και τον μικρό, χωρίς ζωή, χωρίς τη φυσιολογική ζωή που θα έπρεπε να έχω στην ηλικία μου. Είμαι ευγνώμων που είμαστε τόσο αγαπημένη οικογένεια και οι δικοί μου είναι όλοι τους τόσο καλοί άνθρωποι, γιατί αν ήθελα να φύγω όχι μόνο για να είμαι μόνη, αλλά και επειδή θα είχα προβλήματα στην οικογένεια, θα είχα τρελαθεί τώρα.