ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 και με τη σχέση μου είμαστε περίπου τέσσερα χρόνια. Μου αρέσει που μπορώ και είμαι ο εαυτός μου μαζί του, που με προσέχει και με βάζει πάνω από όλα, που ακόμα μου λέει πόσο με λατρεύει. Τον αγαπώ πραγματικά και τον νοιάζομαι πολύ αλλά έχω αρχίσει να κουράζομαι τον τελευταίο καιρό. Νιώθω πως δεν εκφράζεται καλά όταν θέλει να πει κάτι και πρέπει εγώ να κάνω υποθέσεις για να καταλάβω ακριβώς, δεν έχει πλούσιο λεξιλόγιο ας το πούμε; Δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που έχει στα μυαλό του; Κάπως έτσι. Ακομη δε μου αρέσει που για όλα πρέπει να αποφασίζω εγώ από το πιο απλό, καφέ, μέχρι το πιο σύνθετο, τι θα γίνει με τη δουλειά του. Νιώθω πως είναι ανασφαλης και φοβάται να πάρει ρίσκα, τα αφήνει όλα στη τύχη τους, επιτρέπει από εργοδότες να τον εκμεταλλευτούν και με βάζει σε μια άσχημη ρουτίνα κι εμένα. Μου λείπει να είμαι με τον αυθόρμητο άνθρωπο που ήξερα που έπαιρνε ρίσκα και αποφάσεις. Του τα έχω πει αλλά δεν αλλάζει κάτι, εξακολουθεί να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και να φέρνει την καταστροφή με το παραμικρό. Χώρια που παρεξηγεί τα πάντα και δεν καταλαβαίνει αυτά που λέω πάντα . Με στεναχωρεί όλο αυτό.