ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι κάνω λάθος. Δεν ξέρω γιατί μετά από τόσα ακόμα δεν με καταλαβαίνουν.Προσωπικά δεν νιώθω ελεύθερη. Φοβάμαι να κάνω το παραμικρό γιατί φοβάμαι τι θα πουν. Ενω είναι η δικη μου ζωή. Δεν λέω τώρα για τρελά πράγματα. Αυτά που όλοι κάνουν ως παιδιά. Ήδη έχασα τρία χρόνια. Και τι εννοώ; Εννοώ ότι δεν έβγαινα καθόλου,δεν μπορούσα να κάνω το άθλημα που λάτρευα λόγω του κινητικού προβλήματος που είχα αλλά ευτυχώς ξεπέρασα,δεν είχα τίποτα παρά την πίεση του σχολείου.Φυσικά. Το σχολείο.. τα φροντιστήρια..Αγχώνομαι υπερβολικά πολύ και δεν μου κάνει καλό. Το ξέρουν άλλωστε. Όμως είναι δική μου επιλογή γιατί έχω υψηλούς στόχους. Ελπίζω πως καταλαβαίνουν στο θέμα αυτό και δεν με πιέζουν όταν ασχολούμαι με αυτά. Όμως η ζωή ενός εφήβου δεν είναι μόνο το σχολείο. Είναι και οι φίλοι. Οι παρέες. Ε λοιπόν δεν έχω νιώσει χειρότερα στην ζωή μου. Ένιωθα τόσο άσχημα που δεν μπορούσα να ακολουθήσω τις παρέες μου τα προηγούμενα χρόνια και δεν ένιωθα σαν παιδί.Σαν κανονικό παιδί. Τώρα που όλα είναι καλα με την υγεία μου και αυτά δεν είναι τίποτα καλά στα υπόλοιπα. Δεν με αφήνουν εύκολα να βγω ενώ σε λίγοτερο από δύο χρόνια θα έχω φύγει. Δεν μου δίνουν την ελευθερία να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τους φίλους μου. Και δεν ζητάω τίποτα κλαμπ, έξαλλες ώρες και λοιπά. Ζητάω να μπορέσω να βγω,χωρίς να με καλεί συνέχεια να με ρωτάει πότε θα γυρίσω,η πώς ή να οριεται.Δεν με έχει ρωτήσει πότε πως πέρασα. Πάντα κάτι θα κάνουν να μου χαλάσουν τις εξόδους. Πάντα είμαι εκείνη η ξενερωτη. Με λυπούνται οι παρέες μου ως ένα σημείο. Που πάλι δεν μπορώ να τους ακολουθήσω. Αυτό με καταστρέφει.Δεν μπορούσα λόγω υγείας. Αλλά τώρα; Επειδή οι γονείς μου αποφάσισαν να υπερβάλλουν; Επειδή θέλουν ακόμα να είμαι το μικρό τους; Δεν μπορώ. Μεγαλώνω. Έχω ανάγκες. Έχω ανάγκες να βγω. Να μιλήσω. Όσο δεν μπορώ να μιλήσω με αυτούς για διάφορα θέματα θέλω να μπορώ με τους φίλους μου. Γενικά δεν ξέρω. Έχω αποθαρρυνθεί πάρα πολύ. Νιώθω ότι δεν καταλαβαίνουν τι ζητάω. Νομίζουν ότι επειδή μου τα παρέχουν όλα δεν πρέπει να παραπονιεμαι. Και δεν παραπονιεμαι ίσα ίσα. Όμως το μόνο που ζήτησα είναι λίγη ελευθερία. Να μπορέσω να βγω με τις φίλες μου. Να τους στείλω μήνυμα ότι είμαι καλά. Δεν λέω. Αλλά να νιώσω ελεύθερη να μην έχω έννοια ότι θα θυμώσει η μάνα μου αν αργήσω ή για το πότε θα με πάρει τηλέφωνο. Φοβάμαι να ζήσω. Και στεναχωριέμαι γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκαν να με καταλάβουν. Πίστεψαν ένα ξένο παιδί που είπε διάφορα για εμενα τα οποία δεν ισχύουν. Είπαν ότι με εμπιστεύονται όμως ξέρω πολύ καλά ότι δεν το κάνουν. Γιατί δεν γνωρίζουν την ίδια τους την κόρη. Νιώθω ότι δεν έδωσαν σημασία στο πώς ένιωθα τόσο καιρό. Πώς δεν τους νοιάζει πως νιώθω. Αρκεί να με ελέγχουν. Δεν σκέφτηκαν ότι ίσως έχω απωθημένο να βγω να βγαίνω να νιώσω εφηβη. Να ζήσω εκείνες τις τρελές στιγμές. Δεν σκέφτηκαν ότι πιεζομαι τόσο τον χειμώνα για να πετύχω που το καλοκαίρι αναζητάω λίγη ηρεμία και ξεκούραση όχι κλάματα και κλεισμένη μέσα στο σπίτι.Δεν σκέφτηκαν ότι μεγάλωσα πια. Δεν το αποδέχονται και αυτό μου κάνει κακό. Ελέγχουν τα πάντα στην ζωή μου ενώ σε δύο χρόνια και λιγότερο θα είμαι ανεξάρτητη. Υποτίθεται θα βγω έξω να πατήσω στα πόδια μου. Και δεν με αφήνουν να αντιμετωπίσω τον κόσμο. Να βγω και να επιβεβαιώσω τα όρια μου. Να νιώσω υπεύθυνη. Ότι δεν θα κάνω κάτι λάθος. Και ότι θα είμαι εγω που θα ελέγχω το οτιδήποτε. Όχι οι γονείς μου. Κάνουμε λάθη για να μάθουμε. Αλλά δεν με αφήνουν να κάνω λάθη. Δεν με βοηθάνε . Δεν μπορώ ήδη να τους μιλήσω. Κρύβω τα πάντα. Φίλους αγόρια ειδικά. Πάντα σκέφτονται το αντίθετο ενώ δεν ισχύει καν. Κρύβω το πως νιώθω γιατί δεν με καταλαβαίνουν. Ήδη προσπάθησα να τους πω. Και αυτοί εστίασαν αλλού. Νομίζουν οτι ζω την ζωή μου ενώ δεν καταλαβαίνουν ότι κρέμομαι στο τηλέφωνο για να τους λέω πότε θα γυρίσω και όχι να διασκεδάσω. Δεν ξέρω. Έχω χάσει κάθε ελπίδα μου. Νιώθω εγκλωβισμένη. Όλοι οι φίλοι μου είναι χαλαρά ως ένα σημείο. Περνάνε καλά. Κι εγώ πάντοτε είμαι με το πρόβλημα. Φωνάζει πάλι. Πρέπει να είμαι σπίτι. Θα φωνάζει. Δεν μπορώ. Με διαλύει. Χάνω χρόνο από τα χρόνια αυτά που δεν θα ξαναζήσω επειδή οι γονείς μου είναι υπερπροστατευτικοι. Πονάει να μην καταλαβαίνουν την ανάγκη μου. Δεν ξέρω αν είναι της εφηβείας αλλά νιώθω ότι είναι αδικία να μου στερούν το μόνο πράγμα που ζητάω μετά από τόσα βάσανα.Ίσως κάνω εγώ κάτι λάθος. Δεν ξέρω που να απευθυνθώ πλέον.