ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από παιδί ως εσωστρεφης πάντα είχα μόνο 2-3 φίλους, αλλά κολλητούς. Από όταν άρχισαν οι σπουδές κτλ, στην αρχή είχαμε συχνη τηλεφωνική επικοινωνία και βρισκόμασταν όποτε επέστρεφαν στην πόλη μας (εγώ σπουδάζω εδώ). Με τον καιρό, ενώ προσπαθούσα να διατηρήσω μια επαφή παρά τις αυξημένες υποχρεώσεις μου στη σχολή και κάποια οικογενειακά προβλήματα τα οποία δεν γνώριζαν και για τα οποία δεν κλάφτηκα ποτέ, έβλεπα πώς δεν υπήρχε προσπάθεια και από την άλλη πλευρά, οπότε σταμάτησα και εγώ να δείχνω ενδιαφέρον. Και κάπως έτσι στα 21 μου δεν έχω κανένα άτομο φιλικά κοντά μου, να συζητήσω αυτά που με απασχολούν ή να βγω μια βόλτα. Επίσης, δεν ρωτούσαν ποτέ αν είμαι καλά, μόνο με έπαιρναν σπάνια να βγούμε όταν επέστρεφαν για διακοπές. Ακόμα και τότε, έλεγαν διάφορες δικαιολογίες που με ξέχασαν και που ήξερα ότι ήταν ψευδείς, ενώ έβγαιναν καθημερινά με άτομα που ισχυρίζονται ότι δεν συμπαθούν καθόλου.Και αναρωτιέμαι, φταίω κάπου και έχω καταλήξει έτσι; πάντα ήμουν καλή και έσπευδα να βοηθήσω τον οποιοδήποτε, ειδικά τα στενά μου άτομα. Ή μήπως έπεσα στα λάθος άτομα; βλέπω άτομα να διατηρούν φιλίες από τεράστιες αποστάσεις και ζηλεύω. Να σημειώσω ότι σε γενικές γραμμές, άτομα σε άλλα περιβάλλοντα (πχ σχολή, δουλειά) δειχνουν να με συμπαθούν και λένε πολύ θετικά σχόλια, απλά δεν έτυχε να έρθω με κάποιον τόσο κοντά.